یادداشت

با تداوم حماقت‌ها و ماجراجویی‌های رژیم نتانیاهو، منطقه به لبه پرتگاه جنگی تمام‌عیار نزدیک شده است. حمله به خاک ج.ا.ایران، یعنی بازی با آتش؛ آتشی که ممکن است از مرزهای فلسطین و لبنان فراتر رود و حتی مراکز حساس اسرائیل را در عمق سرزمین‌های اشغالی به خاکستر بدل کند. مسئولیت این جنگ بالقوه، مستقیماً متوجه رژیم صهیونیستی کودک کش است؛ رژیمی که از ابتدای تأسیسش با جنگ، کشتار و آوارگی زاده شد و هنوز به همان زبان سخن می‌گوید.

نقش خلیل‌زاد، نه صرفاً به‌عنوان یک دیپلمات، بلکه به‌عنوان یک معمار اصلی توافق‌نامه دوحه، اکنون به‌وضوح در آیینه تاریخ قابل مشاهده است. او مردی بود با ظاهر میانجی، اما با عملکردی که هیچ‌گاه نتوانست مرز میان منافع ملی آمریکا، منافع مردم افغانستان و خواست طالبان را شفاف کند. او در طول مأموریت خود، همواره یکی به میخ زد و یکی به نعل؛

در روز جهانی مبارزه با کار کودک، جهان نگران آینده‌ای است که کودکان آن به جای کتاب، بیل، برس رنگ و یا کاسه گدایی در دست دارند. اما در افغانستان، این نگرانی تنها یک واقعیت تلخ نیست، بلکه فاجعه‌ای جاری است.

صنایع دستی افغانستان، نه فقط میراثی از گذشته، که آینه‌ای از هویت، مقاومت و خلاقیت مردم امروز است.

افغانستان، به‌دلایل تاریخی و موقعیت جغرافیایی‌اش، می‌تواند در آینده یکی از کانون‌های پیوند اقتصادی آسیای مرکزی، چین، ایران و جنوب آسیا باشد. اما لازمه‌ی این بازگشت، فقط درک واقع‌بینانه طالبان از شرایط منطقه‌ای و جهانی است

افغانستان، با همه شگفتی‌های تمدنی‌اش، در چهار دهه اخیر اسیر جنگ‌ها و بحران‌های داخلی و خارجی بوده است. اما در دل این ظلمت، صدای شاعری مثل سید ابوطالب مظفری، پژواک دیگری دارد.

واقعیت این است که بحران غزه، صرفاً یک فاجعه انسانی نیست، بلکه آزمونی تاریخی برای افکار عمومی جهان و رسانه‌های آزاد است. آمریکا با حمایت بی‌چون‌وچرا از رژیم صهیونیستی، نه‌تنها شریک مستقیم این جنایت‌هاست، بلکه با استفاده ابزاری از سازوکارهای بین‌المللی، روند امدادرسانی و تحقق آتش‌بس را نیز به بن‌بست کشانده است.