قرار است تا چند روز دیگر هفتادونهمین نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد در شهر نیویارک امریکا برگزار شود. گفته میشود جنگ اوکراین، غزه و بحران افغانستان از جمله موضوعات کلیدی در این مجمع خواهد بود.
طبق گزارشها، در مجمع عمومی سازمان ملل نمایندگان بیش از ۱۹۰ کشور جهان و سازمانهای بینالمللی اشتراک میکنند. حکومت طالبان در افغانستان اما به دلیل عدم رسمیت آن از اشتراک در این نشست محروم است.
برخی مقامات طالبان از عدم دعوت نماینده این گروه در نشست مجمع سازمان ملل انتقاد کرده است. روز گذشته سهیل شاهین، رئیس دفتر سیاسی حکومت طالبان در قطر به رسانهها گفت که «این یک بیانصافی بزرگ و جفا در حق مردم افغانستان است که دیگر نباید دوام یابد.»
گفتنی است که در حال حاضر نصیر احمد فایق، نماینده حکومت پیشین از افغانستان در سازمان ملل نمایندگی میکند. طالبان پیش از این سهیل شاهین، رئیس دفتر سیاسی این گروه در قطر را نماینده افغانستان در سازمان ملل متحد معرفی کرده بود، او اما تاکنون از سوی این سازمان پذیرفته نشده است.
همزمان برخی آگاهان سیاسی از ادامه انزوای افغانستان در نشستهای بینالمللی بویژه مجمع عمومی سازمان ملل ابراز نگرانی میکنند و معتقدند غیابت نماینده حکومت مشروع و برحال افغانستان در چنین نشستی میتواند زمینه را برای تضعیف جایگاه افغانستان در مجامع بینالمللی فراهم کند.
حکومت طالبان درحالی از اشتراک در این نشست محروم است که بیش از سه سال از عمر آن میگذرد و مقامات آن همواره تاکید کردهاند که حکومت این گروه تمام شرایط به رسمیت شناخته شدن را فراهم کردهاند.
سازمان ملل پیش از این بر تشکیل حکومت فراگیر و تامین حقوق همه شهروندان بویژه حقوق زنان در افغانستان زیر اداره طالبان تاکید کرده بود. در همین حال، دفتر نمایندگی سازمان ملل در افغانستان (یوناما) اما دیدگاه خوشبینانهتری نسبت به حکومت طالبان داشته و همواره بر تعامل با کابل تاکید کرده است. ظاهرا تفاوت دیدگاهها نسبت به اداره طالبان باعث شده که حتی سازمان ملل و نهادهای وابسته به آن هم در خصوص قضیه افغانستان دیدگاه واحدی نداشته باشند.
اینکه جامعه بینالمللی تاهنوز طالبان را به عنوان نمایندگان رسمی و مشروع افغانستان نمیشناسد میتواند چندین دلایل عمده داشته باشد اما به نظرمی رسد مهمترین عامل آن عدم تمکین طالبان به خواستهای جهانی در زمینه حکومتداری و حقوق بشر در افغانستان بوده است. طالبان در بیش از سه سال گذشته به خواستهای مهم جامعه جهانی و بویژه سازمان ملل به عنوان نهادی نسبتا بیطرف در بحران افغانستان، اعتنایی نکرد.
این سازمان و اعضای فعال آنها در موضوع افغانستان بارها خواستار تشکیل حکومت فراگیر و رعایت حقوق شهروندان در کشور شدند. طالبان اما نه تنها به این خواست جامعه جهانی رسیدگی نکرد بلکه به حکومت «تک گروهی» خود ادامه داده و محدودیتهای اجتماعی بر شهروندان و بویژه زنان را نیز تشدید کرد. چنین وضعی طبیعی است که جامعه بینالمللی را نسبت به قضایای افغانستان و برخورد با طالبان محتاطتر میکند.
در هر حال، ادامه انزوای بینالمللی افغانستان در شرایطی که بحرانهای عدیدهای دامنگیر کشور و شهروندان است میتواند باعث تشدید بحران شود و نگرانیها نسبت به آینده افغاسنتان را افزایش دهد.
