کودکان، آینده سازان جهان بوده و توجه به تربیت و پروش آنان نقش بسزایی در شکل گیری جامعهی مطلوب دارد. توجه به نیازهای مادی و معنوی کودکان سبب میشود تا شخصیت آنان به درستی شکل بگیرد تا در اجتماع به عنوان افراد ارزشمند و اثر گذار ظاهر شوند.
خانواده به عنوان اولین نهاد در تربیت و پروش کودکان به شمار میآید و عملکرد والدین بسیار مهم میباشد.
در مرحلهی بعد، مکتب و جامعه در رشد و هدایت کودکان نقش ویژه دارند که نیازمند برنامهریزی و هدف گذاری مطابق با نیاز وآیندهی آنان میباشد.
۲۹ عقرب به عنوان «روز جهانی کودک» نامگذاری شده است تا از این طریق به حقوق و جایگاه کودکان توجه و تمرکز شود، اما متاسفانه امروزه کودکان با آسیب های جدی و جبران ناپذیریی در سطح جهان مواجه هستند. آنان با محرومیت، صدمات روحی و حتی مرگ درگیرند. تحولات گوناگون و پی در پی در جهان و همچنین جنگهای نابرابر باعث گردیده تا کودکان نتوانند به زندگی طبیعی و به دور از ناامنی ادامه دهند.
کودکان مظلوم افغانستان نیز از این ناملایمات مستثنی نبوده و با چالشهای متعددی دست و پنجه نرم میکنند. فقر، نبود امکانات صحی، نا امنی، عدمآموزش و مهاجرت از مهمترین مشکلات پیش روی کودکان کشورما محسوب می گردد که هر کدام به نوبهی خود بر زندگی و آینده آنان اثرات نامطلوب دارند. در چنین وضعیتی، کودکان نه تنهاآرامش روحی و روانی نخواهند داشت بلکه باید به فکر تامین نیازهای اولیه خویش باشند. بسیاری از کودکان به جای تحصیل به کار مشغول می شوند، و تعداد قابل توجهی از آنان از مشکلات مهاجرت و سرگردانی رنج می برند.
کودکانی که آینده سازان جامعه هستند و باید در سنگر علم، مشغول فراگیری علوم و فنون باشند تا بتوانند عناصر مفیدی برای خود و جامعه باشند اما سر نوشت مبهم و نامطلوب کودکان در افغانستان، سبب شده است که آنان علی رغم میل باطنی و شرایط جسمی و سنی به کار مشغول شوند تا بتوانند نیازهای حداقلی خود و خانواده هایشان را تامین نمایند
با توجه به آسیب پذیری کودکان و نظر به اینکه آنان آینده سازان کشور میباشند، ضروری است تا در حل چالش های آنان اهتمام نموده و شرایط مطلوبی را برای کودکان فراهم سازیم تا بتوانیم در آینده نزدیک، نیروهای ارزشمند و متخصص به جامعه تقدیم نماییم.
