طالبان از شرکت در دومین نشست گروه تماس برای افغانستان با میزبانی تهران امتناع کردند.
مبتکر این نشست ایران بوده است، ج.ا.ایران میخواست و میخواهد که با برگزاری این نشست ها از فشار بر علیه طالبان از سوی آمریکایی ها در اجلاس های دوحه بکاهد
و همسویی بیشتری بین حکومت طالبان با کشورهای منطقه و همسایه اش ایجاد کند.
ج.ا.ایران برای جلب توجه واعتماد طالبان نشست نخست را در کابل برگزار کرد، تا طالبان در نشست های بعدی از جمله در نشست دوم که در تهران برگزار می‌گردد با علاقه مندی و اطمینان شرکت کند.
اما با وجود چنین تمهیداتی نه تنها ما شاهد عدم شرکت طالبان در این نشست هستیم
بلکه یکی از مقامات وزارت خارجه طالبان( ذاکرجلالی) در صفحه اکس خود نوشته” طالبان انتظار دارند نشست ها در باره افغانستان از طریق میکانیسم های معمول و جا افتاده برگزار گردد
معنای سخن ذاکر جلالی این است که نشست تهران یک نشست مؤثر و ثمر بخش و جا افتاده نیست.و اهمیتی ندارد.
از طرفی هم به گفته احمد سعید تحلیلگر سیاسی افغانستانی آمریکایی ها از سراج الدین حقانی در دوحه خواسته بودند که اگر طالبان به نشست تهران شرکت کنند موجبات نارضایتی آنها را فراهم کرده اند!
با در نظر گرفتن این واکنش ها ، عدم شرکت طالبان در نشست دوحه می‌تواند این پیام را در خود داشته باشد که طالبان بیش از این نمی‌توانند در وسط میدان بازی کنند.
و آنها باید یا در کنار کشورهای منطقه و همسايه افغانستان بایستند یا در کنار آمریکا که منافع کاملا متضادی را در منطقه دنبال می‌کنند.
اتخاذ هر تصمیمی در این ارتباط برای طالبان سخت و دارای پیامدهای دشوار خواهد بود.
هر چند طالبان ممکن است اعتقاد داشته باشند که این اجلاس به نفع آنها نیست ویا نمی‌خواهند به توافقاتی که در آن برگزار می‌شود پایبند باشند. چون آنها از قطع کمک های مالی آمریکا وحشت دارند، اما در نهایت در کنار آمریکا ودر مقابل کشورهای همسایه ایستاده شدن هم می‌تواند پیامدهای بسیار سنگین که به قیمت متزلزل شدن پایه های حکومت آنها می‌باشد در پی داشته باشد