در روزهایی که منطقه ما از التهاب و خونریزی آرام نمی‌یابد، اعتراف بی‌سابقه وزیر دفاع پاکستان، خواجه آصف، همچون زخمی کهنه بار دیگر سر باز کرد؛ زخمی که مردم مظلوم افغانستان، از سال‌ها پیش با تمام وجود آن را لمس کرده‌اند.
آصف به‌صراحت گفت: «ما به مدت سه دهه کارهای کثیفی برای ایالات متحده و غرب انجام دادیم.» این کارهای کثیف، همان پشتیبانی از گروه‌های تروریستی، آموزش و تجهیز شبه‌نظامیان، و صدور خشونت به سراسر منطقه بود؛ روندی که پاکستان به نام قدرت‌نمایی ژئوپلیتیک آغاز کرد اما به ویرانی، فقر، و مرگ برای مردم منطقه، به‌ویژه مردم افغانستان و شیعیان مظلوم پاکستان و افغانستان، انجامید.
در دل خاک پاکستان، گروه‌هایی چون لشکر طیبه، سپاه صحابه، تحریک طالبان پاکستانی (تی تی پی) و صدها گروه تکفیری دیگر، با پشتیبانی مستقیم مالی، نظامی و فکری نهادهای امنیتی پاکستان پرورش یافتند. این گروه‌ها نه‌تنها دست به کشتار مردم بی‌گناه در افغانستان زده اند و می زنند، بلکه در داخل پاکستان نیز به قتل‌عام بی‌رحمانه شیعیان، هزاره‌ها و دیگراقلیت‌های مذهبی پرداختند. امروز، هر قطره خونی که در مساجد، بازارها، و مزارع ما ریخته می‌شود، دنباله‌ای از آن سیاست‌های تاریک را در خود دارد.
اما جنایت فقط به مرزهای ما محدود نماند. آتش افروخته در کشمیر نیز داستان تلخی از این ماجراجویی‌های بی‌خردانه است. هنگامی که پاکستان با صادرات شبه‌نظامیان به کشمیر، آتش اختلافات قومی و مذهبی را شعله‌ور کرد، به هند این بهانه را داد که بدون تفکیک میان مردم بی‌گناه و خرابکاران، دست به سرکوبی وحشیانه مسلمانان کشمیری بزند. امروز، مسلمانان مظلوم کشمیر قربانیان دو قدرت شده‌اند: از یک سو بازی‌های کثیف آی‌اس‌آی و از سوی دیگر، سیاست‌های سرکوبگرانه دهلی‌نو.
حقیقت این است که دولت پاکستان و دستگاه استخباراتی آن (آی‌اس‌آی) هرگز همسایه خوبی نبوده‌اند. مردم افغانستان، هند و حتی خود مردم ساده‌دل پاکستان قربانیان این سیاست‌های بی‌رحمانه و ماجراجویی‌های کورکورانه‌اند. امروز، خواجه آصف اعتراف می‌کند که «اشتباه کرده‌ایم»؛ اما این کلمات برای مادرانی که فرزندان‌شان را در انفجارهای کابل، کویته، کشمیر و پشاور از دست داده‌اند، چه معنایی دارد؟ برای کودکانی که پدران‌شان قربانی ترور در بامیان، کابل یا مزار شده‌اند، چه ارزشی دارد؟
در کنار محکومیت سیاست‌های مخرب پاکستان، نباید نقش ایالات متحده امریکا و بریتانیا را نیز در این فاجعه منطقه‌ای نادیده گرفت. اعتراف وزیر دفاع پاکستان خود بهترین سند است که نشان می‌دهد این دو قدرت جهانی، با تأمین مالی، تسلیحاتی و آموزشی به گروه‌های تروریستی، بذر ناامنی و ویرانی را در خاک ما کاشتند.
سیاست‌های مداخله‌جویانه و محاسبات سرد قدرت‌های غربی، افغانستان، پاکستان، کشمیر، سوریه، یمن و تمام منطقه ما را به میدان جنگ‌های خونین بدل ساخت؛ جنگ‌هایی که خون مردمان بی‌گناه منطقه را ریختند و زیرساخت‌های جوامع ما را نابود کردند. آنان که از هزاران کیلومتر دورتر، تصمیم به پرورش تروریسم در خانه‌های ما گرفتند، امروز نیز باید در برابر تاریخ، در برابر عدالت و در برابر وجدان جهانی پاسخگو باشند.
ما مردم افغانستان، با صدایی رسا، این سیاست‌های شوم و ویرانگر را محکوم می‌کنیم و خواستار آن هستیم که فاجعه‌های تحمیل‌شده بر ملت‌های منطقه، هرگز به دست قدرت‌های بزرگ به فراموشی سپرده نشود.
مردم شریف افغانستان باید این واقعیت تلخ را خوب بدانند: امنیت ما هرگز به دلسوزی دیگران تضمین نخواهد شد. تنها خود ما هستیم که با تکیه بر وحدت ملی، اصلاح ساختارهای امنیتی و کنار گذاشتن اختلافات داخلی، می‌توانیم کشورخود را از تکرار این تراژدی‌های تلخ نجات دهیم.
امروز منطقه ما بیش از هر زمان دیگری به بلوغ سیاسی نیاز دارد. دنیا باید بداند که مردم افغانستان، قربانیان این بازی‌های پشت پرده‌اند نه بازیگران آن. مردم پاکستان نیز سزاوارند از اسارت سیاست‌های ماجراجویانه دستگاه‌های امنیتی کشور شان رهایی یابند. ما با مردم پاکستان دشمنی نداریم؛ خصومت ما با سیاست‌های کورکورانه‌ای است که طی دهه‌ها به آتش نفرت و خونریزی دامن زده‌اند.
در پایان، ما باید با صدای بلند فریاد بزنیم: دیگر بس است! بهای سیاست‌های کثیف گذشته را نمی‌توانیم باز هم با خون زنان و کودکان خود بپردازیم. زمان آن فرارسیده است که منطقه ما روی گفت‌وگو، احترام متقابل و همزیستی انسانی دوباره بنا شود، پیش از آنکه فرصت‌های باقی‌مانده نیز زیر خاکستر دشمنی‌های دیرینه دفن شوند.
به امید صلح، عدالت و رهایی مردم رنج‌دیده منطقه‌مان!