سخنگوی طالبان و سرپرست هیأت این گروه در نشست سوم دوحه، گفته است که خواسته‌های آنان در نشست دوحه پذیرفته شده و نگاه کشورها به افغانستان «مثبت» است.
او افزوده است: ما به جهانیان اعلام کرده‌ایم که ابتدا باید تمام مسایل بشردوستانه را از مسایل سیاسی جدا کنند و از آن به‌عنوان ابزار فشار سیاسی استفاده نکنند.
مجاهد همچنین افزوده که ارایه معلومات درباره پیشرفت‌های افغانستان برای اشتراک‌کننده‌گان این نشست حیرت‌آور بود و آنان به دستاوردهای ما اذعان داشته اند.
محدودیت‌های بانکی و مبارزه با مواد مخدر دو موضوع مهم طالبان برای گفت‌وگو در نشست دوحه بود که هیأت این گروه دستاورد در این بخش‌ها را قناعت‌بخش عنوان کرده است.
طالبان نشست دوحه را در حالی پُر دستاورد می‌داند که دستور جلسات آن رفع تحریم‌های مالی و بانکی، کمک به طالبان برای مبارزه با مواد مخدر و کشت جایگزین و حمایت از بخش خصوصی افغانستان بود. با این حال، موارد دیگری چون به رسمیت شناسی، مسایل سیاسی و حقوق بشر در این نشست مطرح نشده بود.
رزماری دیکارلو، معاون سیاسی و صلح دبیرکل سازمان ملل متحد که میزبانی نشست دوحه را به عهده داشت در پایان این نشست تصریح کرد که این نشست نه در راستای حمایت از طالبان؛ بلکه با هدف حمایت از مردم افغانستان برگزار شد.
وی به رسمیت شناسی طالبان را از اهداف نشست دوحه ندانسته و حتی از مقامات این گروه به مقامات “غیر رسمی” افغانستان نیز یاد کرده است.
واقعیت آن است که طالبان برای حضور در نشست دوحه توانستند خواسته خویش را مبنی بر عدم شرکت نمایندگان جامعه مدنی بر سازمان ملل تحمیل نمایند، اما نمی‌توان از آن به عنوان یک دستاورد برای طالبان یاد کرد، زیرا هدف سازمان ملل، کشیدن مقامات طالبان در نشست‌های بین‌المللی به منظور پاسخگو ساختن آنان می‌باشد. افغانستان با چالش‌های گوناگونی روبه‌رو می‌باشد و جامعه جهانی تلاش دارد تا راهی را برای خروج از آن پیدا نمایند، به همین خاطر این نهاد، جامعه مدنی افغانستان را در این نشست به صورت پر رنگ دعوت نکرد.
با این وجود، نشست دوحه را نمی‌توان امتیازی برای طالبان محسوب کرد؛ زیرا بحران های متعددی دامن‌گیر این گروه بوده و تا زمانیکه دایره مشارکت مردم و رعایت حقوق بشر در افغانستان توسعه نیابد، بیم آن می‌رود که کشور ما با خطرات بیشتری دست به گریبان شود که در چنین حالتی، خروج از آن کار ساده‌ای نخواهد بود.