به گزارش خبرگزاری معمار؛ گزارش طبقه‌بندی یکپارچه امنیت غذایی (IPC)، که روز چهارشنبه، ۱۴ جوزا ۱۴۰۴ (۴ جون ۲۰۲۵) منتشر شد، نشان می‌دهد که ناامنی غذایی حاد همچنان یکی از بزرگ‌ترین چالش‌های افغانستان است. بر اساس این گزارش، در ماه‌های حمل و ثور ۱۴۰۴ (مارچ و اپریل ۲۰۲۵)، حدود ۱۲.۶ میلیون نفر، معادل بیش از یک‌چهارم جمعیت کشور، در مرحله بحران یا بدتر (IPC فاز ۳ یا بالاتر) از نظر امنیت غذایی قرار داشته‌اند. از این تعداد، ۱.۹۵ میلیون نفر در مرحله اضطراری (IPC فاز ۴) و ۱۰.۶۴ میلیون نفر در مرحله بحران (IPC فاز ۳) طبقه‌بندی شده‌اند.
ولایت بدخشان، با ۴۰ درصد جمعیت در مرحله بحران یا بالاتر، بدترین وضعیت را در میان ولایات افغانستان دارد. پس از بدخشان، ولایت‌های بلخ، بامیان، دایکندی، غور، جوزجان، نیمروز، و سرپل قرار دارند که ۳۵ درصد از جمعیت آن‌ها در مرحله بحران غذایی (IPC فاز ۳) طبقه‌بندی شده‌اند. این وضعیت نشان‌دهنده آسیب‌پذیری شدید این مناطق در برابر گرسنگی و فقر است.
این گزارش پیش‌بینی کرده که بین جوزا تا حمل ۱۴۰۴ (می تا مارچ ۲۰۲۵)، ۹.۵۲ میلیون نفر همچنان در مرحله بحران غذایی یا بالاتر (IPC فاز ۳ یا بیشتر) باقی خواهند ماند. از این تعداد، ۱.۶ میلیون نفر در مرحله اضطراری (IPC فاز ۴) و ۷.۹۳ میلیون نفر در مرحله بحران (IPC فاز ۳) خواهند بود. اگرچه این ارقام نسبت به دوره‌های قبلی کاهش اندکی را نشان می‌دهد، اما سطوح ناامنی غذایی همچنان به‌طور غیرقابل‌قبولی بالا باقی مانده است.
بر اساس گزارش IPC، ناامنی غذایی در افغانستان عمدتاً نتیجه ترکیبی از اقتصاد شکننده، کاهش قابل‌توجه کمک‌های بشردوستانه، و بلایای زیست‌محیطی، به‌ویژه سیل و خشک‌سالی، است. فقر گسترده، محدودیت فرصت‌های شغلی، و کاهش قدرت خرید خانوارها نیز بسیاری از مردم را در وضعیت آسیب‌پذیر قرار داده است. افزایش قیمت مواد غذایی و کاهش تولیدات زراعتی به دلیل تغییرات اقلیمی، مانند تأثیرات ال‌نینو و خشک‌سالی چندساله، این بحران را تشدید کرده است.
این گزارش هشدار داده که کاهش ۴۰ درصدی کمک‌های بشردوستانه تأثیر ویرانگری بر خانوارهای آسیب‌پذیر خواهد داشت. در ماه‌های آینده، از ۱.۶ میلیون نفر که در مرحله اضطراری غذایی (IPC فاز ۴) قرار دارند، تنها ۶۲۵ هزار نفر به کمک‌های غذایی با کیفیت بالا دسترسی خواهند داشت. این وضعیت به‌ویژه در زمستان ۱۴۰۴، زمانی که برف سنگین جوامع روستایی را منزوی می‌کند و گرسنگی به اوج خود می‌رسد، چالش‌برانگیزتر خواهد شد.
گزارش IPC تأکید کرده که در سال‌های اخیر، به دلیل کمک‌های بشردوستانه و بهبود تولید زراعتی، پیشرفت‌هایی در امنیت غذایی افغانستان حاصل شده، اما این دستاوردها بسیار شکننده هستند. اگر خانوارهای آسیب‌پذیر، به‌ویژه زنان سرپرست خانوار و کودکان، از کمک‌های غذایی، تغذیه‌ای، و زراعتی پایدار محروم شوند، این پیشرفت‌ها به سرعت از بین خواهد رفت و میلیون‌ها نفر به سطوح اضطراری ناامنی غذایی بازخواهند گشت.
گزارش IPC خواستار افزایش فوری کمک‌های بشردوستانه، به‌ویژه برای جمعیت‌های در فاز ۳ و ۴، شده و بر حمایت‌های جنسیتی برای زنان و کودکان تأکید کرده است. حمایت‌های زراعتی اضطراری، مانند توزیع بذر با کیفیت و تقویت دامداری، برای جلوگیری از تخریب معیشت خانوارهای روستایی ضروری است. همچنین، مذاکرات دیپلماتیک برای جلب حمایت مالی بین‌المللی و کاهش تحریم‌های اقتصادی می‌تواند به بهبود وضعیت کمک کند.
این گزارش بار دیگر بر ضرورت همکاری بین‌المللی برای جلوگیری از فاجعه انسانی در افغانستان تأکید کرده و خواستار تمدید بودجه برنامه‌های بشردوستانه و تقویت زیرساخت‌های زراعتی شده است. بدون این اقدامات، میلیون‌ها نفر در معرض گرسنگی شدید و سوءتغذیه باقی خواهند ماند.