به گزارش خبرگزاری معمار؛ عبدالمنان شیوای شرق، معین پیشین وزارت اطلاعات و فرهنگ، اظهار داشت که؛ تنش میان افغانستان و پاکستان، پیشینه‌ای طولانی و پیچیده دارد که بسیاری از ناظران، آن را ناشی از سیاست‌های مداخله‌جویانه برخی چهره‌های افغان‌تبار در سیاست افغانستان می‌دانند. این روند، به‌ویژه از زمان حکومت سردار داوود خان آغاز و تاکنون به‌گونه غیررسمی و گاه تنش‌آلود ادامه یافته است.
آقای شرق می افزاید که ، در محور این اختلافات، خط دیورند قرار دارد؛ خطی که از سوی جامعه جهانی به‌عنوان مرز رسمی شناخته می‌شود، اما تنها بخشی از پشتون‌های افغانستان آن را یک مرز تحمیلی و «خط فرضی» می‌دانند، در حالی‌که سایر اقوام ساکن افغانستان آن را پذیرفته‌اند.
تحولات اخیر در روابط دو کشور نیز بیشتر از سیاست‌های خشونت‌گرایانه طالبان نشات می‌گیرد. به گفته مقام‌های پاکستانی، طالبان به گروه‌های مسلح مخالف دولت پاکستان از جمله تحریک طالبان پاکستان (TTP) در خاک افغانستان پناه داده و زمینه فعالیت آن‌ها را فراهم کرده‌اند.
در دوره نخست‌وزیری عمران خان، گروه TTP از فضای سیاسی بهره برده و توانسته خود را تجهیز و آموزش دهد. اکنون، به گفته اسلام‌آباد، این تهدیدات مستقیماً امنیت ملی پاکستان را نشانه رفته است.
در همین راستا، حملات اخیر نظامی پاکستان به مناطق مرزی افغانستان، به‌ویژه در ولایت‌های خوست، ننگرهار و پکتیکا، از سوی اسلام‌آباد به‌عنوان گامی در راستای مبارزه با تروریزم داخلی معرفی شده است. طالبان نیز مدعی پاسخ‌گویی به این حملات شده، اما تحلیل‌گران می‌گویند این واکنش‌ها بیشتر جنبه تبلیغاتی و «جنگ زرگری» دارد، چرا که طالبان توان عملیاتی ضربه‌زدن به تأسیسات یا منافع پاکستان را ندارند.
اما؛ از نگاه اسلام‌آباد، هر کشوری حق دارد علیه دشمنان امنیت ملی‌اش اقدام کند، و اقدامات اخیر پاکستان در این چارچوب توجیه‌پذیر پنداشته می‌شود.دیورند، تی‌تی‌پی و جنگ زرگری؛ تنش کابل و اسلام‌آباد به کجا می‌انجامد؟
