در مجمع عمومی سازمان ملل، امسال صحنه‌ای تاریخی رقم خورد، نه با سخنرانی‌های بلند نتانیاهو، بلکه با سکوتِ معنادارِ کرسی‌های خالی.
خروج دسته‌جمعی نمایندگان کشورهای جهان، به محض آغاز سخن نخست‌وزیر رژیم، نه تنها نشانه‌ای از انزجار بین‌المللی از خطاب‌های واهی وی بود، بلکه فریادی خاموش از سوی جامعه جهانی علیه جنایات اشغالگری و ستم‌گری صهیونیزم محسوب می‌شد.
بی‌جهت نیست که روزنامه صهیونیستی «یدیعوت آحارانوت» خود اذعان کرد که جهان، نه به ادعاهای نتانیاهو دربارهٔ غزه یا فلسطین، بلکه به «کرسی‌های خالی» توجه کرد.
این اعتراف، در واقع شکستی روانی و دیپلماتیک است که ریشه در فروپاشی مشروعیت این رژیم دارد. زمانی که بزرگ‌ترین نشست جهانی، صحنه‌ای برای تحقیر یک فرد می‌شود، دیگر نمی‌توان از «هیمنه بین‌المللی» سخن گفت، بلکه باید از «افتضاح سیاسی» یاد کرد.
نتانیاهو، با لحنی تبلیغاتی و ادعاهایی پوچ دربارهٔ امنیت و وجود، سعی کرد واقعیت را مخدوش کند؛ اما جهان دیگر فریب این بازی‌های روانی را نمی‌خورد. گفته می‌شود حتی حضور همسر و پسر وی برای تشویق مصنوعی هم نتوانست این فضاحت را پنهان کند.
این رویداد نشان می‌دهد که مسئلهٔ فلسطین دیگر محدود به جغرافیای خاورمیانه نیست؛ بلکه به یک مقولهٔ اخلاقی و انسانی جهانی تبدیل شده است.
جامعهٔ بین‌المللی دیگر اجازه نمی‌دهند که دروغ‌های تاریخی صهیونیزم، زیر سایهٔ لابی‌های مالی و رسانه‌ای، واقعیت را تسخیر کند. روحیهٔ جهانی، امروز در برابر ظلم، بیدارتر از همیشه است.
سقوط اعتبار رژیم صهیونیستی در عرصهٔ دیپلماسی، نشان می‌دهد که ابزارهای قدیمیِ تأثیرگذاری -از لابی‌گری تا تهدید- دیگر در برابر عدالت و آگاهی جمعی بی‌اثرند. زمانی که سخنرانی یک نخست‌وزیر، تنها بازتابش «کرسی‌های خالی» باشد، دیگر نمی‌توان از قدرت سخن گفت، بلکه باید از زوال سخن بیان کرد.
در این عصرِ بیداری، مقاومت فلسطین نه تنها در غزه و کرانهٔ باختری، بلکه در دل کرسی‌های سازمان ملل، پیروز شده است. و این پیروزی، سندی جهانی بر شکستِ رژیمی است که بر پایهٔ اشغال و دروغ بنا شده است.
سیدضیا موسوی/خبرگزاری معمار
