به گزارش خبرگزاری معمار؛ براساس گزارشها پاکستان در سال 2025 ریاست کمیته تحریم‌های 1988 طالبان در شورای امنیت سازمان ملل متحد را بر عهده خواهد گرفت. این کشور همچنین به‌عنوان نایب‌رئیس کمیته مبارزه با تروریسم این نهاد 15 عضوی انتخاب شده است، گامی که نقش اسلام‌آباد را در نظارت بر امور امنیتی و تحریم‌های بین‌المللی در منطقه برجسته می‌کند.
کمیته تحریم‌های 1988، که بر طالبان و افراد، گروه‌ها، و نهادهای مرتبط با آن‌ها تمرکز دارد، وظیفه اجرای مسدودسازی دارایی‌ها، ممنوعیت سفر، و تحریم تسلیحاتی را بر عهده دارد. این تحریم‌ها علیه عناصری اعمال می‌شود که به‌عنوان تهدید برای صلح، ثبات، و امنیت افغانستان شناخته می‌شوند. پاکستان، به‌عنوان رئیس این کمیته، مسئولیت نظارت بر اجرای دقیق این تحریم‌ها و ارائه گزارش‌های دوره‌ای به شورای امنیت را خواهد داشت.
علاوه بر این، دانمارک در سال 2025 ریاست کمیته تحریم‌های 1267، که بر داعش و القاعده تمرکز دارد، را بر عهده خواهد گرفت. روسیه و سیرالئون نیز به‌عنوان نایب‌رئیسان این کمیته انتخاب شده‌اند. این کمیته‌ها نقش کلیدی در هماهنگی اقدامات جهانی برای مبارزه با تروریسم و جلوگیری از فعالیت‌های گروه‌های افراطی ایفا می‌کنند.
پاکستان، که برای دوره 2025 تا 2026 به‌عنوان عضو غیر دائم شورای امنیت سازمان ملل انتخاب شده، از این فرصت برای تقویت جایگاه خود در دیپلماسی جهانی استفاده خواهد کرد. این کشور، به دلیل همسایگی با افغانستان و روابط پیچیده با طالبان، نقشی حساس در مدیریت این کمیته خواهد داشت.
این انتخاب در حالی صورت گرفته که طالبان، با وجود ممنوعیت سفر اعمال‌شده توسط شورای امنیت، در سه سال گذشته به‌طور مکرر به کشورهای مختلف، از جمله روسیه، چین، و ایران، سفر کرده‌اند. این موضوع انتقادهایی را درباره اثربخشی تحریم‌ها و نحوه اجرای آن‌ها توسط جامعه جهانی برانگیخته است.
نقش پاکستان به‌عنوان رئیس کمیته تحریم‌های طالبان با توجه به روابط تاریخی این کشور با افغانستان و طالبان و اتهامات حمایت از این گروه در گذشته، بحث‌برانگیز بوده است. برخی تحلیل‌گران معتقدند که این مسئولیت می‌تواند فرصتی برای پاکستان باشد تا با مدیریت شفاف و بی‌طرفانه تحریم‌ها، اعتماد جامعه جهانی را جلب کند. با این حال، دیگران نگران‌اند که روابط نزدیک اسلام‌آباد با طالبان ممکن است بر اجرای عادلانه تحریم‌ها تأثیر بگذارد.
انتظار می‌رود که پاکستان در طول دوره ریاست خود بر کمیته تحریم‌های طالبان، با چالش‌هایی مانند هماهنگی با دیگر اعضای شورای امنیت، مدیریت روابط با طالبان، و مقابله با انتقادات بین‌المللی مواجه شود. این نقش همچنین فرصتی برای پاکستان است تا در حل بحران افغانستان و تثبیت منطقه تأثیرگذار باشد.
