مدیریت ضعیف، جان‌های بی‌گناه؛ مسئول کیست؟

در نهایت، این بحران بهداشتی یک زنگ خطر برای همه ماست. در افغانستان، تنها با یک مدیریت اصولی و متعهد می‌توان به آینده‌ای بهتر امیدوار بود. پس از طالبان می‌خواهیم که نگاه خود را به سوی بازسازی واقعی کشور معطوف کنند و درک کنند که تنها با گشودن درهای گفتگو و همکاری با متخصصین از اقشار مختلف جامعه است که می‌توانند به کشور سر و سامانی دهند.
لینک کوتاه: https://memar.press/?p=124410
۷ ماه پیش
شماره خبر 124410
منتشر شده در 7:33 ب.ظ

افغانستان در آستانه‌ی یک بحران انسانی بی‌سابقه قرار دارد. گزارش اخیر سازمان جهانی صحت هشدار می‌دهد که ۸۰ درصد مراکز صحی تحت حمایت این سازمان در افغانستان به دلیل کاهش شدید بودجه، در معرض تعطیلی هستند. این بحران نه تنها در دنیای سیاست و اقتصاد، بلکه در دنیای واقعی و زندگی روزمره میلیون‌ها انسان در افغانستان نیز تأثیرات جبران‌ناپذیری خواهد داشت.

برای بسیاری از مردم کشور ما، بسته شدن مراکز درمانی و بهداشتی به معنای از دست دادن دسترسی به خدمات حیاتی سلامت است. این وضعیت به‌ویژه برای زنان، کودکان، سالمندان و آوارگان شدیداً نگران‌کننده است. در حال حاضر، بیش از ۱.۶ میلیون نفر از خدمات درمانی محروم شده‌اند و اگر روند تعطیلی مراکز ادامه یابد، تا نیمه سال ۲۰۲۵، این عدد به بیش از ۲ میلیون نفر خواهد رسید. اما سوال اصلی این است که چرا چنین بحران‌های انسانی پیش می آید؟ این در حالی ست که طالبان به طور رسمی قدرت کشور را در دست طالبان است!

آیا این یک پیام تلخ از ناکامی در مدیریت حکومتی نیست؟ طالبان در مدت سه سال از زمان تصاحب قدرت، هیچ تدبیر واقعی برای جلوگیری از این وضعیت اتخاذ نکرده‌اند. در حالی که میلیون‌ها دالر کمک‌های بین‌المللی و منابع مالی کشور در اختیار آنان بوده است، چرا این پول‌ها برای بهبود وضعیت بهداشتی، آموزشی و رفاهی مردم و کشور صرف نشده است؟

طالبان باید بدانند که اداره یک کشور به مهارت‌های تخصصی و مدیریت حرفه‌ای نیاز دارد، نه صرفاً به سرنیزه و کلاشینکوف. کشور داری، سیاست‌گذاری و مدیریت منابع در ابعاد مختلف نیاز به افراد متخصص و آگاه دارد. وزارتخانه‌ها با مولوی‌ها نمی‌توانند به‌درستی و به‌طور مؤثر اداره شوند. در کشوری که چنین بحران‌های انسانی در حال وقوع است، هر روز تعطیلی مراکز درمانی، به‌ویژه در مناطق شمال، غرب و شمال‌شرق، ضربه‌ای شدید به امنیت انسانی و سلامت مردم وارد می‌کند. هیچ‌چیز با زور و خشونت حل نخواهد شد.

طالبان باید دست از لجاجت بردارند و محدودیت‌ها را بردارند. آنان باید دریابند که تشکیل یک دولت همه‌شمول، متشکل از متخصصین از تمام اقوام و اقشار جامعه، تنها راهی است که می‌تواند کشور را از این بحران‌ها نجات دهد. متخصصین داخلی که در این سال‌ها از کشور فرار کرده‌اند باید دوباره به افغانستان بازگردند و به ساختن کشور بپردازند. بدون حضور آنها، کشور از پیشرفت و توسعه بازخواهد ماند.

همچنین، به طالبان باید یادآوری کرد که مسئولیت بسته شدن درمانگاه‌ها و بیمارستان‌ها تنها بر عهده جامعه جهانی و سازمان‌های بین‌المللی نیست. شما که قدرت را در دست دارید، مسئولیت مستقیم این بحران را نیز بر دوش دارید. این سوال مهم مطرح است: «پول‌هایی که از فروش منابع زیرزمینی کشور به دست آمده و پول های کمکی خارجی که در سه سال گذشته دریافت کرده‌اید، به کجا مصرف شده‌اند؟ آیا این منابع به جای خدمت به مردم، صرف قدرت‌نمایی و تقویت ساختارهای ناتوان، نظامی و ناکارآمد شده‌اند؟»

در نهایت، این بحران بهداشتی یک زنگ خطر برای همه ماست. در افغانستان، تنها با یک مدیریت اصولی و متعهد می‌توان به آینده‌ای بهتر امیدوار بود. پس از طالبان می‌خواهیم که نگاه خود را به سوی بازسازی واقعی کشور معطوف کنند و درک کنند که تنها با گشودن درهای گفتگو و همکاری با متخصصین از اقشار مختلف جامعه است که می‌توانند به کشور سر و سامانی دهند.
افغانستان به نیروی انسانی متخصص، به مدیریت حرفه‌ای و به آینده‌ای مبتنی بر همکاری نیاز دارد. هر روز که بی‌توجهی به این بحران ادامه یابد، به قیمت جان‌های بی‌گناهی تمام خواهد شد.

Facebook
Twitter
WhatsApp
Telegram
Email
مطالب مرتبط
مهاجران افغان در پاکستان؛ قربانیان خاموش درگیری کابل-اسلام‌آباد
مهاجران افغان در پاکستان؛ قربانیان خاموش درگیری کابل-اسلام‌آباد
استفاده ابزاری از جامعه مهاجر، روشی است که اسلام‌آباد بارها آن را در پیش گرفته است؛ روشی که نه تنها با موازین بین‌المللی سازگار نیست، بلکه نشان‌دهنده انفعال سیاسی و فقدان راهکارهای منطقی است.
از بیکاری تا قحطی؛ چرا افغانستان به سوی فاجعه غذایی پیش می‌رود؟
از بیکاری تا قحطی؛ چرا افغانستان به سوی فاجعه غذایی پیش می‌رود؟
نزدیک شدن به فصل زمستان، ابعاد تازه‌ای به این بحران می‌افزاید. سرمای شدید، قطع راه‌های ارتباطی در برخی مناطق کوهستانی و افزایش هزینه‌های گرمایش و غذا، فشار مضاعفی بر خانواده‌های نیازمند وارد می‌کند.
روز جهانی غذا؛ فریاد شکم‌های خالی در سرزمین فراموش‌شده
روز جهانی غذا؛ فریاد شکم‌های خالی در سرزمین فراموش‌شده
افغانستان امروز نه از کمبود منابع، بلکه از کمبود وجدان رنج می‌برد. سرزمینی که در زیر پایش طلا و آب است، در شکم‌های مردمش نان ندارد. از جمهوریت‌های فاسد تا امارتِ بی‌تدبیر، همه در آزمون عدالت و مسئولیت شکست خوردند.
بحران یادگیری در افغانستان؛ نسلی در معرض فروپاشی آموزشی
بحران یادگیری در افغانستان؛ نسلی در معرض فروپاشی آموزشی
بحران آموزش در افغانستان تنها یک مسئله داخلی نیست؛ این بحران، وجدان جهانی را خطاب قرار می‌دهد. جامعه‌ی بین‌المللی باید از واکنش‌های نمادین فراتر رود و برای حفظ حق آموزش—به‌ویژه برای دختران—دست به اقدام عملی و پایدار بزند.
آخرین اخبار مهم
گزارش و مصاحبه
اجرای حکم اعدام در ورزشگاه بادغیس؛ بازگشت کامل مجازات‌های خشن به صحنه عمومی
اجرای حکم اعدام در ورزشگاه بادغیس؛ بازگشت کامل مجازات‌های خشن به صحنه عمومی
دادگاه عالی طالبان روز پنج‌شنبه اعلام کرد که مردی به اتهام قتل عمد در حضور مردم در ورزشگاه مرکز ولایت بادغیس اعدام شد؛ حکمی که با تأیید رهبر طالبان اجرا گردید و نگرانی‌های حقوق بشری از نبود دادرسی عادلانه را افزایش داد.
۱۱ ساعت پیش
1:54 ب.ظ
چهار سال پس از وعده «عفو عمومی»؛ ادامه قتل و شکنجه نیروهای امنیتی پیشین
چهار سال پس از وعده «عفو عمومی»؛ ادامه قتل و شکنجه نیروهای امنیتی پیشین
بیش از چهار سال از وعده «عفو عمومی» طالبان گذشته، اما یافته‌های یک تحقیق تازه نشان می‌دهد که نیروهای پیشین امنیتی افغانستان همچنان هدف بازداشت، شکنجه و قتل قرار می‌گیرند.
۱ روز پیش
7:30 ب.ظ
Taliban ethnic tensions
ادامهٔ تنش‌های قومی طالبان بر سر معادن طلا در بدخشان
ادامه‌ی تنش های قومی طالبان، بر سر معادن طلا در بدخشان ؛منابع می‌گویند که طالبان پشتون، نیرو‌های بیشتری به این ولایت اعزام کردند.
۲ روز پیش
10:26 ب.ظ