یادداشت

تحولات بین‌المللی نیز در افزایش این اختلافات بی‌تأثیر نبوده است. با روی کار آمدن دونالد ترامپ در امریکا، بحث بازپس‌گیری میدان هوایی بگرام و استرداد تسلیحات بر جای مانده از ارتش امریکا دوباره مطرح شده است. علاوه بر آن، ضرورت اجرای مرحله دوم توافق‌نامه دوحه، که برخی جناح‌های طالبان با آن موافق نیستند، بر پیچیدگی اوضاع افزوده است.

دموکراسی به‌عنوان نظامی که بر پایه اراده مردم و انتخاب آزادانه حاکمان بنا شده است، در افغانستانِ تحت حاکمیت طالبان تقریباً به صفر رسیده است. گزارش سالانه اکونومیست نشان می‌دهد که طالبان هیچگونه اعتقادی به مردم‌سالاری ندارند و به‌جای آن، حکومتی بسته و اقتدارگرا را بنا نهاده‌اند. مردم نه‌تنها در تعیین حاکمان نقشی ندارند، بلکه آزادی‌های مدنی و سیاسی نیز به‌شدت محدود شده است.

وضعیت کنونی اوکراین، همچون افغانستان، نشان‌دهنده‌ یک روند تکراری در سیاست‌های امریکا است. دولت‌های دست‌نشانده و نوکر همواره در سیاست‌های غرب به هیچ‌وجه حق انتخاب ندارند و در نهایت به ابزارهایی برای تحقق منافع قدرت‌های بزرگ تبدیل می‌شوند. در نهایت، سرنوشت تمامی این دولت‌ها یکی است: تحقیر، فریب و نابودی. به نظر می‌رسد که تنها راه نجات برای این کشورها، بازگشت به هویت مستقل و مقاومت در برابر فشارهای خارجی است

برای ایجاد اتحاد و یکپارچگی واقعی در افغانستان، طالبان باید اقدامات عملی و جدی انجام دهند. نخست، آن‌ها باید ساختار حکومت را به گونه‌ای تغییر دهند که نمایندگان تمام اقوام و مذاهب در آن حضور داشته باشند و در تصمیم‌گیری‌های کلان کشور نقش ایفا کنند. این امر مستلزم ایجاد یک سیستم فراگیر و غیرتبعیض‌آمیز است که در آن حقوق همه شهروندان به طور مساوی رعایت شود.

برای کاهش خسارات ناشی از بلایای طبیعی، اقدامات فوری و بلندمدت بسیاری لازم است. اولین گام، تقویت زیرساخت‌ها است. ساخت سدها، کانال‌ها و دیوارهای حفاظتی در مناطق پرخطر می‌تواند از ورود سیلاب به مناطق مسکونی و کشاورزی جلوگیری کند. علاوه بر این، احیای محیط زیست از طریق کاشت درختان و احیای پوشش گیاهی در مناطق کوهستانی و اطراف رودخانه‌ها می‌تواند ظرفیت جذب آب را افزایش داده و از فرسایش خاک جلوگیری کند.