یادداشت

اما اکنون که طی سه سال و نیم حاکمیت انحصاری گروه طالبان، هرگونه عملیات انتحاری و انفجاری در سراسر افغانستان (و مخصوصاً در مکاتب و مراکز آموزشی و نهادهای درمانی کابل) متوقف شده است، با اطمینان خاطر می‌توان گفت تمام آن حملاتِ مرگبار و کشتارهای جمعی بدون استثنا کارِ گروه طالبان بوده است و گروه «داعش» و سایر شبکه‌های تکفیری و تروریستی صرفاً یک نام و پوشش برای سرپوش گذاشتن بر کشتارهای بزرگ و حملاتِ مرگبار طالبان بوده است.

درگیری‌ها و تنش‌های مکرر در تورخم پیامی روشن برای افغانستان به همراه دارد و آن این که، نبود دیپلماسی فعال و ناتوانی در مدیریت روابط با همسایه جنوب‌شرقی می‌تواند به انزوای بیش‌تر و تشدید مشکلات اقتصادی و انسانی منجر شود.

طالبان انتظار دارند که سازمان‌های بین‌المللی مانند یوناما، پیشرفت‌های امنیتی و ثبات در افغانستان را به رسمیت بشناسند و از آنها حمایت کنند. اما یوناما به دلیل نگرانی‌های جدی در مورد نقض حقوق بشر و محدودیت‌های اعمال‌شده بر زنان، از ارائه حمایت کامل به طالبان خودداری کرده است. این مسئله باعث شده است که طالبان یوناما را به عنوان مانعی در راه کسب مشروعیت بین‌المللی خود ببینند.

کومت طالبان در زمینه حقوق اقلیت‌ها چندان امیدوارکننده نیست. سیاست‌های این گروه، به‌ویژه در رابطه با آزادی‌های مذهبی، محدودیت‌های شدیدی برای اقلیت‌ها ایجاد کرده است. این روند، محدودیت‌های جدی بر حقوق اقلیت‌های غیرمسلمان اعمال می‌کند و فضای فعالیت آزادانه را برای آن‌ها کاهش می‌دهد.

افغانستان امروز نه‌تنها از مسیر پیشرفت فاصله گرفته، بلکه در ورطه‌ای از بحران‌های امنیتی، اجتماعی و اقتصادی فرو رفته است. بررسی گزارش های اخیر درباره اوضاع کشور نشان می‌دهد که طالبان به‌عنوان یک نیروی واپس‌گرا، نه‌تنها از تحقق وعده‌های خود برای ثبات و امنیت ناتوان بوده، بلکه با تداوم سیاست‌های انحصاری، ضد زن و قوم‌محورانه، کشور را در مسیری فاجعه‌بارتر از گذشته قرار داده است.

چیزی که مهم است این است که حقوق زنان در افغانستان رعایت نمی شود و آن هم به وسیله حاکمیت طالبان انجام می گیرد. در نتیجه، مسئول این تضییع حقوق، طالبان می‌باشند. مسائل دینی و فرهنگی برای هر مسلمانی روشن و مشخص است و چنین چیزی از ناحیه شریعت و دین قابل پذیرش نمی‌باشد.