یادداشت

شرایط کنونی افغانستان نیازمند توجه فوری جامعه جهانی است. ناکامی در تأمین منابع مالی لازم می‌تواند منجر به تشدید بحران انسانی و افزایش آسیب‌پذیری میلیون‌ها نفر شود. جامعه بین‌المللی باید برای تأمین بودجه کافی و ایجاد راه‌حل‌های بلندمدت، همکاری بیشتری داشته باشد.

رهبران طالبان اگر می‌خواهند مشروعیتی واقعی داشته باشند، باید از این تفاسیر نادرست و جاهلانه دست بردارند و به جای سرکوب زنان، به حقوق آنان احترام بگذارند. دنیای امروز، دنیای علم، آگاهی و برابری است. ادامه این مسیر افراطی، تنها به انزوای بیشتر طالبان و ویرانی کشور منجر خواهد شد.

امریکا، به‌جای ایفای نقش سازنده در برقراری ثبات، به‌عنوان عاملی کلیدی در ایجاد بی‌ثباتی، ناامنی، و تعمیق بحران‌ها ظاهر شده است. رفتار این کشور در عراق و سوریه، شباهت آشکاری با سیاست‌هایی دارد که در دوران جمهوریت افغانستان دنبال کرد و باید به‌طور جدی مورد تحلیل قرار گیرد.

به‌نظر می‌رسد که آینده تعاملات بین‌المللی با طالبان به‌طور مستقیم به توانایی این گروه در ارائه ضمانت‌های امنیتی، کاهش خشونت و بهبود وضعیت حقوق بشر بستگی دارد. تا زمانی که این تغییرات عملی نشود، افغانستان همچنان به‌عنوان یک منطقه پرخطر در نظر گرفته خواهد شد، و کشورهای مختلف ترجیح خواهند داد تا شهروندان خود را از حضور در افغانستان بازدارند.

تلاش‌های یونیسف شایان تقدیر است، اما باید به این نکته توجه کرد که کمک‌های این سازمان تا چه حد مستقیماً به دست کودکان نیازمند می‌رسد. با وجود شفافیت نسبی، چالش‌های اجرایی از جمله فساد محلی، مداخله گروه‌های مسلح، و محدودیت‌های اجتماعی و فرهنگی، می‌تواند مانع از بهره‌مندی کامل کودکان از این کمک‌ها شود.

طالبان باید درک کنند که سیاست‌های تبعیض‌آمیزشان علیه شیعیان و زنان، مغایر با اصول اسلام و اخلاق انسانی است. این سیاست‌ها نه تنها مشروعیت داخلی و بین‌المللی آن‌ها را به خطر می‌اندازد، بلکه پایه‌های وحدت ملی را نیز تضعیف می‌کند. چنین رویکردهایی تنها به انزوای بیشتر این گروه در صحنه بین‌المللی می‌انجامد.

یکی دیگر از پیامدهای تکیه به قدرت‌های خارجی، ایجاد نوعی خودفریبی در میان مقامات محلی و حامیان خارجی است. گزارش‌های خوش‌بینانه و آمارهای اغراق‌ آمیز از پیشرفت‌های نظامی و اجتماعی، عملاً واقعیت‌های میدانی را نادیده گرفت و باعث شد تصمیم‌گیران در واشنگتن و کابل نتوانند تهدیدهای واقعی را درک کنند. این خودفریبی، در نهایت به سقوط ناگهانی دولت منجر شد و مردم افغانستان را با بحرانی عمیق روبرو ساخت.