یادداشت

آیا کنفرانس اسلام‌آباد می‌تواند گامی مثبت در جهت حل این بحران باشد؟ اگرچه نیت برگزارکنندگان ممکن است با شائبه‌های تبلیغاتی همراه باشد، اما گاه حتی اقدامات سیاسی و رقابتی می‌تواند نتایجی مثبت به همراه داشته باشد. مهم آن است که کشورهای اسلامی، به‌جای محدود کردن خود به برگزاری نشست‌ها و صدور بیانیه‌ها، به راه‌حلی عملی برای فشار بر طالبان دست یابند و از ابزارهای دیپلماتیک و اقتصادی برای تغییر این وضعیت بهره ببرند.

در مجموع، شرایط کنونی افغانستان نیازمند توجه فوری جامعه جهانی است. ناکامی در تأمین منابع مالی لازم می‌تواند منجر به تشدید بحران انسانی و افزایش آسیب‌پذیری میلیون‌ها نفر شود. جامعه بین‌المللی باید برای تأمین بودجه کافی و ایجاد راه‌حل‌های بلندمدت، همکاری بیشتری داشته باشد. بحران کنونی نه‌تنها چالشی بشردوستانه بلکه آزمونی برای تعهدات اخلاقی و مسئولیت‌پذیری جهانی است.

نامه سرگشاده زنان معترض افغانستان، تلنگری جدی به جهان اسلام و رهبران آن است. این نامه نشان می‌دهد که سکوت در برابر ظلم، خیانتی به اصول دین، انسانیت، و خرد است. وظیفه رهبران کشورهای اسلامی است که با تشکیل کمیته‌ای تحت نظر سازمان همکاری اسلامی، به این درخواست زنان افغانستان پاسخ دهند و طالبان را به رعایت حقوق انسانی و دینی ملزم کنند.

طالبان که امروز قدرت را در افغانستان در اختیار دارند، نه تنها از فرصت ایجاد ثبات و حکومت‌داری عقلانی استفاده نکرده‌اند، بلکه با ادامه سیاست‌های افراطی، محدودیت بر زنان، اعمال سیاست های غلط و محدود کننده در برخورد با شیعیان و اقلیت‌های مذهبی، و رابطه با گروه‌های تروریستی، بحران را تشدید کرده‌اند.

اظهارات طالبان و گزارش‌های مرتبط با کمک‌های مالی آمریکا، نمایانگر شکاف عمیق میان روایت‌های طالبان و غرب است. طالبان تلاش دارند با رد کمک‌های مستقیم، مشروعیت خود را تقویت کند؛ در حالی که آمریکا و متحدانش با چالش‌های مرتبط با مدیریت بحران انسانی و امنیتی افغانستان روبرو هستند.

تاریخ افغانستان و نسل‌های آینده هرگز خیانت‌های امریکا، دولت‌های دست‌نشانده و رهبران بی‌کفایت سیاسی را فراموش نخواهند کرد. ادعای بلینکن مبنی بر دستاورد بودن خروج نیروهای امریکایی، توهینی آشکار به مردم افغانستان و تمامی قربانیانی است که در این دو دهه برای آرمان‌های آزادی و صلح جان خود را از دست دادند.