یادداشت

پاکستان اکنون در حال چشیدن طعم سیاست‌های مخرب خود است. افزایش حملات تروریستی، نارضایتی عمومی، و بی‌ثباتی داخلی پیامدهای اجتناب‌ناپذیر حمایت‌های گذشته پاکستان از گروه‌های افراطی است. هرچند مردم افغانستان هیچ‌گاه خواهان خونریزی و کشتار در پاکستان نبوده و نیستند، اما این بحران، نتیجه مستقیم سیاست‌های کوتاه‌بینانه ارتش و دولت پاکستان است.

محدودیت‌های آموزشی طالبان تأثیرات ویرانگری بر توسعه فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی افغانستان خواهند داشت. این سیاست‌ها نه تنها حقوق اساسی شهروندان را نقض می‌کند، بلکه ظرفیت‌های بالقوه جامعه را سرکوب کرده و افغانستان را از مسیر پیشرفت و ثبات بازمی‌دارد.

بنابراین شکاف میان طالبان و جامعه جهانی نتیجه عملکرد هر دو طرف است. طالبان با اتخاذ سیاست‌های داخلی سخت‌گیرانه و ناسازگار با ارزش‌های جهانی، به انزوای خود دامن زده است. در مقابل، جامعه جهانی نیز با عدم ارائه راهکارهای مؤثر و تمرکز بیش‌ازحد بر فشارهای اقتصادی و سیاسی، نتوانسته است مسیری برای تعامل سازنده با طالبان ایجاد کند.

ادعاها و رؤیاهای ترامپ در عرصه‌ی جغرافیای سیاسی و تغییر مرزهای پذیرفته‌شده و بلعیدن سرزمین‌های مجاور و استیلا بر آب‌راهه‌های حیاتی جهان، شباهت تام با ادعاها و رؤیاهای هیتلر و حزب ناسیونال سوسیالیت (نازی) پس از پیروزی در انتخابات آلمان در قرن بیستم دارد.

افغانستان به رغم منابع طبیعی غنی، با چالش‌های گسترده‌ای در مسیر خودکفایی کشاورزی مواجه است. با این حال افغانستان برای کاهش وابستگی به واردات و تأمین نیازهای داخلی خود، به برنامه‌ریزی بلندمدت، سرمایه‌گذاری در بخش کشاورزی و بهبود زیرساخت‌های تولید و فرآوری نیاز دارد.

آیا کنفرانس اسلام‌آباد می‌تواند گامی مثبت در جهت حل این بحران باشد؟ اگرچه نیت برگزارکنندگان ممکن است با شائبه‌های تبلیغاتی همراه باشد، اما گاه حتی اقدامات سیاسی و رقابتی می‌تواند نتایجی مثبت به همراه داشته باشد. مهم آن است که کشورهای اسلامی، به‌جای محدود کردن خود به برگزاری نشست‌ها و صدور بیانیه‌ها، به راه‌حلی عملی برای فشار بر طالبان دست یابند و از ابزارهای دیپلماتیک و اقتصادی برای تغییر این وضعیت بهره ببرند.