یادداشت

افغانستان امروز در یکی از حساس‌ترین برهه‌های تاریخ خود قرار دارد. طالبان، با سیاست‌های واپس‌گرایانه و سرکوبگرانه خود، نه تنها کشور را در فقر و انزوا فرو برده‌اند، بلکه آینده‌ای تاریک را برای نسل‌های بعدی رقم زده‌اند. از سوی دیگر، دولت‌های جمهوریت نیز با فساد، بی‌کفایتی و خیانت به مردم، راه را برای سقوط افغانستان هموار کردند. اما آیا امیدی برای تغییر وجود دارد؟

سیاست اخراج مهاجرین افغانستان از پاکستان طی ماه‌های اخیر به شدت تشدید شده است. یورش‌های شبانه به منازل پناهجویان در ایالت بلوچستان و اخراج آن‌ها، نشان‌دهنده افزایش فشارها بر این قشر آسیب‌پذیر است. این اقدامات، که شامل بدرفتاری و بی‌احترامی به مهاجرین است، نقض آشکار اصول انسانی، اسلامی و بین‌المللی محسوب می‌شود.

با توجه با مشکلات گسترده مردم افغانستان، اگر کشورهای دیگر اقدام به کمک نکنند، وضعیت افغانستان و دیگر کشورهای آسیب‌پذیر به‌طور فزاینده‌ای بحرانی خواهد شد. این موضوع نه‌تنها بر زندگی میلیون‌ها نفر در این کشورها تأثیر می‌گذارد، بلکه می‌تواند به بی‌ثباتی منطقه‌ای و افزایش مهاجرت‌های اجباری منجر شود

طالبان پس از تسلط مجدد بر افغانستان، اقدامات گسترده‌ای را برای محدود کردن حقوق زنان و دختران انجام داده‌اند. این اقدامات شامل ممنوعیت دسترسی به آموزش، محدودیت‌های شدید در مشارکت اجتماعی و اقتصادی، و اعمال قوانین سختگیرانه بر اساس تفسیر افراطی از شریعت است

این در حالی است طالبان تلاش می‌کنند تا خود را به عنوان یک حکومت مشروع و مسئولیت‌پذیر معرفی کنند که به تعهدات بین‌المللی پایبند است. از سوی دیگر، گزارش‌های مستقل و نهادهای بین‌المللی مانند کمیته نظارت بر تحریم‌های سازمان ملل، شواهدی ارائه می‌دهند که نشان می‌دهد طالبان همچنان از گروه‌های تروریستی مانند القاعده حمایت می‌کنند.