طالبان

با این همه، تمرکز بیش از حد پیمان امنیت جمعی و سران برخی کشورهای آسیای میانه روی این موضوع که گویا تهدیدات تروریستی در منطقه عمدتا به جغرافیای افغانستان محدود می‌شود، تا حد زیادی اغراق‌آمیز، گمراه‌کننده و نوعی سیاه‌نمایی اوضاع افغانستان به نظر می‌رسد؛ چه این که طی سال‌های اخیر امنیت عمومی در این کشور بهبود یافته و با گروه‌های تروریستی که اهداف و افکار توسعه‌طلبانه ایدئولوژیک دارند هم تا حدودی برخورد شده است.

آنچه اکنون در گام نخستین نیاز مبرم احساس می‌شود دیپلماسی فعال حکومت طالبان در روابط با چین است که از طریق آن توجه مقام‌ها در بجینگ را به سرمایه‌گذاری در این کریدور جلب کند.

اگر طالبان واقعاً مستقل بودند، پس در دو دهه گذشته چرا رهبرانشان در پاکستان مستقر بودند و از آنجا عملیات تروریستی خود را هدایت می‌کردند؟

دست رد طالبان اکنون به سینه ترامپ درحالی زده می‌شود که او تا پیش از رسیدن به قدرت و در کارزارهای انتخاباتی همواره شعار سر می‌داد که در صورت پیروزی کنترل بگرام را دوباره به دست بگیرد.

ترامپ که خود پیمان دوحه را با وساطت خلیل‌زاد با گروه طالبان امضا کرده بود، خروج نیروهای امریکایی از افغانستان براساس همان قرار داد را «اقدامِ نابخردانه و شرم‌آورترین لحظه در تاریخ امریکا» خوانده است.

نگاهی اجمالی به آمد و رفت نظام‌ها حداقل در نیم قرن اخیر در کشور هم نشان می‌دهد که سیاست‌های تک‌محورانه و قومی و نیز شکست روند دولت-ملت‌سازی از دلایل عمده فروپاشی آنها در این مدت بوده است.

با توجه به سیاست‌های منفی پاکستان در قبال افغانستان طی نیم قرن اخیر، بعید به نظر می‌رسد که سیاسیون کشور بار دیگر در دام سیاست‌های مقطعی و مشکوک پاکستان بیفتند که پیش از این هم حاصل آن چیزی جز بی‌ثباتی، بحران و منازعه در افغانستان نبوده است.