یادداشت

جامعه‌ای که زنانش را از فعالیت محروم می‌کند، عملاً نیمی از سرمایه انسانی خود را به حاشیه می‌برد. زنان، به‌ویژه در جوامع سنتی، پل‌های ارتباطی مهمی میان نهادهای کمک‌رسان و خانواده‌ها هستند. حذف آن‌ها به معنای قطع این ارتباط و در نهایت، افزایش بی‌عدالتی و نابرابری در دسترسی به منابع است.

با وجود این که آلودگی هوا در بیست سال اخیر تاثیرات منفی زیادی روی سلامت شهروندان گذاشته، اما نهادهای مسئول تا کنون کم‌ترین دستاوردی در رفع این مشکل نداشته‌اند.

محدودیت بر کار زنان نه‌تنها غیرمنطقی، بلکه بی‌رحمانه است و با هیچ معیار انسانی، دینی یا فرهنگی سازگار نیست. جامعه بین‌المللی، نهادهای حقوق بشری و خود مردم افغانستان باید با صدای بلند این رفتارها را محکوم کرده و برای تغییر این سیاست‌های غیرانسانی تلاش کنند.اگر طالبان به فکر آینده افغانستان هستند، باید بپذیرند که توسعه و ثبات این کشور بدون مشارکت زنان ممکن نیست.

حکومت افغانستان باید با همکاری نهادهای بین‌المللی و جوامع محلی، تلاش‌ برای شناسایی و پاکسازی مناطق آلوده به ماین انجام دهد. تعهد و همکاری ملی و بین‌المللی می‌تواند افغانستان را از این بحران نجات دهد و راه را برای بازگشت زندگی عادی و توسعه هموار کند.

رفتار دوگانه طالبان و تجاوزات مکرر پاکستان نشان‌دهنده بحرانی عمیق در سیاست‌های منطقه‌ای است. اگر طالبان همچنان به حمایت از تحریک طالبان پاکستان ادامه دهد و پاکستان نیز به سیاست‌های تجاوزگرانه خود ادامه دهد، این وضعیت به فاجعه‌ای انسانی و سیاسی در افغانستان منجر خواهد شد.

تاریخ ثابت کرده است که هر دولتی که با تروریسم معامله کند، دیر یا زود خود قربانی آن خواهد شد. این واقعیت امروز در افغانستان و پاکستان نمایان است. سیاست‌های مبتنی بر حمایت از گروه‌های مسلح به قیمت جان مردم بی‌گناه تمام شده است.