یادداشت

تاریخ افغانستان و نسل‌های آینده هرگز خیانت‌های امریکا، دولت‌های دست‌نشانده و رهبران بی‌کفایت سیاسی را فراموش نخواهند کرد. ادعای بلینکن مبنی بر دستاورد بودن خروج نیروهای امریکایی، توهینی آشکار به مردم افغانستان و تمامی قربانیانی است که در این دو دهه برای آرمان‌های آزادی و صلح جان خود را از دست دادند.

شرایط کنونی افغانستان نیازمند توجه فوری جامعه جهانی است. ناکامی در تأمین منابع مالی لازم می‌تواند منجر به تشدید بحران انسانی و افزایش آسیب‌پذیری میلیون‌ها نفر شود. جامعه بین‌المللی باید برای تأمین بودجه کافی و ایجاد راه‌حل‌های بلندمدت، همکاری بیشتری داشته باشد.

رهبران طالبان اگر می‌خواهند مشروعیتی واقعی داشته باشند، باید از این تفاسیر نادرست و جاهلانه دست بردارند و به جای سرکوب زنان، به حقوق آنان احترام بگذارند. دنیای امروز، دنیای علم، آگاهی و برابری است. ادامه این مسیر افراطی، تنها به انزوای بیشتر طالبان و ویرانی کشور منجر خواهد شد.

امریکا، به‌جای ایفای نقش سازنده در برقراری ثبات، به‌عنوان عاملی کلیدی در ایجاد بی‌ثباتی، ناامنی، و تعمیق بحران‌ها ظاهر شده است. رفتار این کشور در عراق و سوریه، شباهت آشکاری با سیاست‌هایی دارد که در دوران جمهوریت افغانستان دنبال کرد و باید به‌طور جدی مورد تحلیل قرار گیرد.

به‌نظر می‌رسد که آینده تعاملات بین‌المللی با طالبان به‌طور مستقیم به توانایی این گروه در ارائه ضمانت‌های امنیتی، کاهش خشونت و بهبود وضعیت حقوق بشر بستگی دارد. تا زمانی که این تغییرات عملی نشود، افغانستان همچنان به‌عنوان یک منطقه پرخطر در نظر گرفته خواهد شد، و کشورهای مختلف ترجیح خواهند داد تا شهروندان خود را از حضور در افغانستان بازدارند.

تلاش‌های یونیسف شایان تقدیر است، اما باید به این نکته توجه کرد که کمک‌های این سازمان تا چه حد مستقیماً به دست کودکان نیازمند می‌رسد. با وجود شفافیت نسبی، چالش‌های اجرایی از جمله فساد محلی، مداخله گروه‌های مسلح، و محدودیت‌های اجتماعی و فرهنگی، می‌تواند مانع از بهره‌مندی کامل کودکان از این کمک‌ها شود.