یادداشت

دموکراسی به‌عنوان نظامی که بر پایه اراده مردم و انتخاب آزادانه حاکمان بنا شده است، در افغانستانِ تحت حاکمیت طالبان تقریباً به صفر رسیده است. گزارش سالانه اکونومیست نشان می‌دهد که طالبان هیچگونه اعتقادی به مردم‌سالاری ندارند و به‌جای آن، حکومتی بسته و اقتدارگرا را بنا نهاده‌اند. مردم نه‌تنها در تعیین حاکمان نقشی ندارند، بلکه آزادی‌های مدنی و سیاسی نیز به‌شدت محدود شده است.

وضعیت کنونی اوکراین، همچون افغانستان، نشان‌دهنده‌ یک روند تکراری در سیاست‌های امریکا است. دولت‌های دست‌نشانده و نوکر همواره در سیاست‌های غرب به هیچ‌وجه حق انتخاب ندارند و در نهایت به ابزارهایی برای تحقق منافع قدرت‌های بزرگ تبدیل می‌شوند. در نهایت، سرنوشت تمامی این دولت‌ها یکی است: تحقیر، فریب و نابودی. به نظر می‌رسد که تنها راه نجات برای این کشورها، بازگشت به هویت مستقل و مقاومت در برابر فشارهای خارجی است

برای ایجاد اتحاد و یکپارچگی واقعی در افغانستان، طالبان باید اقدامات عملی و جدی انجام دهند. نخست، آن‌ها باید ساختار حکومت را به گونه‌ای تغییر دهند که نمایندگان تمام اقوام و مذاهب در آن حضور داشته باشند و در تصمیم‌گیری‌های کلان کشور نقش ایفا کنند. این امر مستلزم ایجاد یک سیستم فراگیر و غیرتبعیض‌آمیز است که در آن حقوق همه شهروندان به طور مساوی رعایت شود.

برای کاهش خسارات ناشی از بلایای طبیعی، اقدامات فوری و بلندمدت بسیاری لازم است. اولین گام، تقویت زیرساخت‌ها است. ساخت سدها، کانال‌ها و دیوارهای حفاظتی در مناطق پرخطر می‌تواند از ورود سیلاب به مناطق مسکونی و کشاورزی جلوگیری کند. علاوه بر این، احیای محیط زیست از طریق کاشت درختان و احیای پوشش گیاهی در مناطق کوهستانی و اطراف رودخانه‌ها می‌تواند ظرفیت جذب آب را افزایش داده و از فرسایش خاک جلوگیری کند.

با توجه به چالش‌های مطرح‌شده در این نشست، به نظر می‌رسد که افغانستان نیازمند یک راهکار چندجانبه است که در آن، بازیگران داخلی و بین‌المللی نقش مؤثری ایفا کنند. تجربه تاریخی نشان داده است که هرگونه تلاش برای تغییر وضعیت افغانستان بدون مشارکت واقعی و گسترده نیروهای داخلی، به موفقیت پایداری نخواهد انجامید.