یادداشت

فاجعه انسانی در غزه، آزمون وجدان جهانی‌ است؛ آزمونی که بسیاری از قدرت‌ها و نهادها تاکنون در آن مردود شده‌اند. ملت‌های مسلمان و آزادگان جهان باید برای رهایی مردم فلسطین بیش از هر زمانی اهتمام و تلاش نمایند تا جبهه‌ای واحد علیه صهیونیستها تشکیل شود که اگر چنین نشود غزه قتلگاه کودکان و زنان خواهد بود.

در افغانستان امروزی قابله‌ها اما با موانع بزرگی از جمله کمبود تجهیزات طبی، دستمزد ناچیز و حجم کاری سنگین مواجه هستند که بر کیفیت خدمات آن‌ها تاثیر منفی گذاشته است.

اقدامات طالبان در برابر رسانه‌ها، با هدف ساختن جامعه‌ای بی‌صدا، بی‌پرسش و منزوی صورت می‌گیرد؛ جامعه‌ای که روایت‌های رسمی بدون چالش بر ذهن‌ها حکومت می‌کنند و حقیقت، به جرم «سیاسی بودن»، در گلو خفه می‌شود.

تاکید مکرر ترامپ بر اهمیت بگرام، فراتر از ارزش نظامی آن، نشان‌دهنده تمایل برخی دولتمردان امریکایی به حفظ حضور در افغانستان است.

هرگونه مشروعیت بین‌المللی برای حکومت طالبان باید منوط به پایبندی آنان به اصول جهانی حقوق بشر، آزادی‌های مدنی، حق تحصیل و کار زنان، احترام به اقلیت‌ها و پذیرش مشارکت واقعی همه اقوام در قدرت باشد.

آینده رسانه‌ها در افغانستان تحت حاکمیت طالبان به دلیل سانسور، محدودیت‌های جنسیتی و مشکلات اقتصادی بسیار مبهم بوده و بدون اصلاح سیاست‌های طالبان و حمایت بین‌المللی، احتمال تداوم تعطیلی رسانه‌ها و کاهش استقلال روزنامه‌نگاری محتمل است ...

واقعیت این است که بازگشت پایدار مهاجران تنها زمانی ممکن خواهد بود که یک تغییر ساختاری و سیاسی در افغانستان صورت گیرد. این تغییر، نه در شعار، بلکه در عمل باید متبلور شود.

بحران هویت در جوانان یک هشدار است، اما در دل خود یک فرصت هم دارد. اگر به‌جای نادیده گرفتن یا فقط گلایه کردن، با واقع‌بینی، دلسوزی و تدبیر وارد میدان شویم، می‌توانیم نه‌تنها این بحران را مدیریت کنیم، بلکه از دل آن نسلی بسازیم که با ایمان، آگاهی و اعتماد به نفس، آینده‌ساز امت اسلامی باشد.

پیامدهای این وضعیت، فراتر از محرومیت زنان است؛ تشدید فقر، افزایش ناامیدی در میان جوانان و رشد مهاجرت، از تبعات عمده آن هستند...