یادداشت های خبری افغانستان در موضوعات فرهنگی، علمی، سلامت و بهداشت، سیاسی و اقتصادی
این پیروزی یادآور آن است که ورزش نه تنها میدان رقابت، بلکه عرصه وحدت، افتخار و امید میان ملت‌هاست. جوانان افغانستان با این قهرمانی ثابت کردند که توان رقابت با بهترین‌ها را دارند…
ایالات متحده با تکرار شعار «حمایت از صلح و امنیت» می‌کوشد چهره‌ای انسان‌دوستانه از خود ترسیم کند، اما واقعیت میدانی چیز دیگری می‌گوید. ارسال بی‌وقفه تسلیحات به اسرائیل، استفاده مکرر از حق وتو برای جلوگیری از محکومیت این کشور در شورای امنیت، و سکوت در برابر جنایات آشکار، همه نشان می‌دهد که واشنگتن نه تماشاگر، بلکه شریک مستقیم این خون‌ریزی است.
در شرایط کنونی، آنچه منطقه به آن نیاز دارد، دیپلماسی سازنده و پرهیز از رویکردهای تقابلی است. تجربه تاریخی نشان داده که راه‌حل‌های نظامی نه‌تنها مشکلات را حل نکرده، بلکه بر پیچیدگی‌های منطقه‌ای افزوده است.
در عمل، گفتمان‌های غربی درباره دموکراسی و آزادی ملت‌ها بیشتر ابزاری برای حفظ نظام سلطه تک‌قطبی است. هرگاه کشوری مسیر مستقل خود را انتخاب می‌کند، به بهانه «نقض حقوق اقلیت‌ها» یا «لزوم خودمختاری»، هدف فشار و مداخله قرار می‌گیرد.
تاریخ سیاسی افغانستان، روایتی تکراری از شکست ساختارهای قوم‌محور است. تجربه چهار دهه اخیر نیز نشان داده که هر زمان قدرت در انحصار یک قوم، قبیله یا گروه خاص قرار گرفته، نتیجه‌ای جز تشدید منازعات و عمیق‌تر شدن بی‌اعتمادی ملی نداشته است.
بهداشت باروری، صرفاً یک مسئلهٔ فنی یا خدماتی نیست؛ بلکه با کرامت انسانی، حق حیات و جایگاه زنان در جامعه پیوندی ناگسستنی دارد. نادیده گرفتن آن، به‌معنای نادیده گرفتن نیمی از جمعیت کشور و آیندهٔ نسل‌های بعدی افغانستان است.
آنچه در این معادله نگران‌کننده است، گزینش راه‌حل نظامی در شرایطی است که دیپلماسی هنوز ظرفیت‌های خود را از دست نداده است. تهدید به جنگ و استفاده از لحن تحقیرآمیز نه تنها مسیر گفتگو را مسدود می‌کند، بلکه بار دیگر نشان می‌دهد که پاکستان همچنان به سیاست‌های یکجانبه و زورمدارانه متوسل است.
پاکستان در طول چهار دهه گذشته، همواره از پرونده مهاجران به عنوان حربه‌ای سیاسی در تعامل با کابل بهره برده است. این رویکرد در دوره حاکمیت دوباره طالبان نیز ادامه یافته و حتی تشدید شده است.
روز جهانی اینترنت یادآور آن است که در عصر حاضر، دسترسی به اینترنت دیگر یک تجمل نیست، بلکه یک حق انسانی است، همان قدر اساسی که حقِ آموزش و آزادی بیان
افغانستان را نباید صرفاً از دریچه تهدید نگریست، بلکه باید به‌عنوان فرصتی بالقوه برای همگرایی اقتصادی و همکاری منطقه‌ای به آن توجه کرد. نگاه صرفاً امنیتی، نه‌تنها راه‌حل‌های پایدار ارائه نمی‌دهد، بلکه می‌تواند موجب تداوم انزوای افغانستان و گسترش بی‌اعتمادی میان کشورهای منطقه شود.
ناکامی مذاکرات استانبول، سوالات جدی درباره نقش میانجیگران بین‌المللی نیز مطرح می‌کند. ترکیه و قطر با تمام تلاش‌ها، نتوانستند زمینه را برای تفاهم فراهم کنند. این امر نشان می‌دهد که برای حل بحران، نیاز به رویکردی فراتر از میانجیگری‌های محدود است. شاید زمان آن رسیده که طرفین با واقع‌بینی بیشتر و انعطاف‌پذیری معقول، به میز مذاکره بازگردند.
گسترش بی‌رویه و غیرمعیار شهرها، زنگ خطری برای آینده افغانستان به شمار می‌رود. تراکم جمعیتی بدون پلان‌های استاندارد شهری، به معنای تشدید فقر، کمبود مسکن مناسب و فروپاشی خدمات عمومی است.