یادداشت

اما حقیقت آن است که تاریخ، نشان داده است که اندیشه، هیچ‌گاه با سرنیزه خاموش نمی‌شود. نسل نو، حتی در سخت‌ترین شرایط، راه خود را به سوی نور خواهد یافت. وظیفه ماست که با حفظ میراث فرهنگی، پاسداری از زبان و هنر، و تشویق به آموزش و دانایی، این شعله را زنده نگه‌داریم.

ناامنی گسترده در بسیاری از مناطق گرفته تا فقر، مهاجرت‌های اجباری، نبود آگاهی عمومی و دسترسی محدود به مراکز صحی. این چالش‌ها سبب شده‌اند که بخش قابل توجهی از کودکان افغان از دریافت واکسن‌های حیاتی محروم بمانند و در برابر بیماری‌هایی مانند سرخکان بی‌دفاع باشند.

مردم افغانستان، زخمی از جنگ‌های نیابتیِ چند دهه‌ی اخیر، به‌خوبی با این نوع فریب‌کاری‌ها آشنا هستند. افغانستان بارها صحنه‌ی بازی قدرت‌های خارجی، از جمله پاکستان، شده است و امروز با تجربه‌ی تلخ گذشته، بهتر از هر زمان دیگری می‌داند که نباید وارد نزاعی شود که بوی فتنه از آن بلند است.

افغانستان، کشوری با تاریخ کهن و فرهنگی غنی، طی بیش از چهار دهه جنگ و خشونت‌های داخلی، دستخوش تخریب ساختارهای اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی شده است. این جنگ‌ها نه‌تنها زیرساخت‌های فیزیکی بلکه بنیان‌های اخلاقی، فرهنگی و دینی جامعه را نیز هدف قرار داده‌اند. در این یاد داشت به بررسی ریشه‌های تعصبات قومی، مذهبی و زبانی در افغانستان می‌پردازیم و راهکارهایی علمی، فرهنگی و اخلاقی برای درمان این بحران ارائه داده شده است.

توسعه اقتصادی و اجتماعی پایدار، بدون مشارکت همه‌جانبه اقشار جامعه و تعامل سازنده با جهان، دشوار و حتی ناممکن است.

سیاست‌های مهاجرتی کشورهای اروپایی باید بر مبنای ارزش‌های جهانی حقوق بشر، اصول عدالت‌محور، و درک دقیق از بافت پیچیده اجتماعی و امنیتی افغانستان طراحی شود.

در ارزیابی مشروعیت و کارآمدی یک حاکم، نمی‌توان تنها به «امنیت ظاهری» بسنده کرد، به‌ویژه زمانی که این امنیت به بهای خاموشی صداها، حصر آزادی‌ها و حذف اقشار گسترده‌ای از جامعه به‌دست آمده باشد.

 افغانستان، کشوری با تمدنی دیرپا و فرهنگی غنی، در طول چهار دهه اخیر شاهد جنگ‌های ویرانگر داخلی و خارجی بوده است. این جنگ‌ها نه‌تنها زیربناهای اقتصادی را نابود کردند، بلکه فرهنگ، ارزش‌های سنتی، هویت ملی و سلامت روانی مردم را نیز دچار بحران عمیق ساخته‌اند.