یادداشت

باید گفت که اگر امروز در برابر این تحول عظیم (موج‌های شهرنشینی) بی‌تفاوت بمانیم، فردا مجبور خواهیم بود بهای آن را با بحران‌های اجتماعی، محیط‌زیستی و اقتصادی بپردازیم؛ بحرانی که نه‌تنها شهرها، بلکه تمام بافت کشور را دچار آسیب خواهد کرد.

واقعیت آن است که طالبان با افزایش فشار بر رسانه‌ها، دو هدف را دنبال می‌کنند: نخست، کنترل و انحصار روایت از وضعیت کشور؛ و دوم، قطع ارتباط فعالان رسانه‌ای داخل با رسانه‌ها و نهادهای بیرونی. چنین روندی به معنای سوق دادن جامعه به سوی تک‌صدایی، گسترش ترس، و در نهایت، بی‌اعتمادسازی عمومی نسبت به هرگونه جریان مستقل خبری است.

افغانستان امروز، در حالی که هنوز از بحران اقتصادی، خشکسالی و حکومت انحصاری بیرون نشده، با موج بازگشت روزانه ده‌ها هزار مهاجر مواجه است؛ موجی که بدون زیرساخت و برنامه، به‌جای تقویت، فشار بیشتری بر جامعه فرسوده وارد می‌کند.

دادگاه کیفری بین‌المللی با این اقدام پیامی روشن دارد: سیاست‌های سرکوبگرانه، به‌ویژه علیه زنان و اقلیت‌ها در افغانستان نمی‌توانند برای همیشه بدون پاسخ باقی بمانند. اگرچه آینده رابطه طالبان با جامعه جهانی در هاله‌ای از ابهام قرار دارد، اما بی‌تردید این حکم، شروع فصل تازه‌ای در مواجهه جهان با طالبان خواهد بود؛