یادداشت

کوچ اجباری ۲۵ خانواده هزاره از روستای رشک بامیان و هجوم کوچی‌های مسلح به دره سادات، با تخریب کشتزارها و چراگاه‌های بومیان، بخشی از پروژه پاکسازی قومی و تبعیض پشتون‌محور طالبان است. این اقدامات، نقض آشکار شریعت اسلامی، وجدان انسانی و حقوق بشر بوده و تهدیدی جدی برای معیشت و هویت مردم هزاره به شمار می‌رود. سکوت جامعه جهانی و نهادهای مسئول، زخمی بر وجدان بشری است.

چهارسالگی حکومت طالبان به‌جای آنکه نشانی از بلوغ سیاسی و پذیرش تنوع دیدگاه‌ها باشد، به دوره‌ای از تثبیت کنترل، سرکوب صداهای مخالف و مهندسی افکار عمومی تبدیل شده است. اگر این روند ادامه یابد، رسانه‌های افغانستان یا به‌کلی خاموش خواهند شد یا به ابزارهایی برای بازتولید روایت رسمی حکومت بدل می‌شوند؛

تصویب طرح تازه رژیم صهیونیستی برای اشغال کامل نوار غزه، نه یک تصمیم صرفاً نظامی، بلکه بخشی از یک سناریوی عمیق و چندلایه است که استکبار جهانی به رهبری آمریکا، سال‌هاست در پی اجرای آن در منطقه است. این طرح، به وضوح ادامه همان سیاست‌های توسعه‌طلبانه و نسل‌کشانه‌ای است که از بدو تأسیس این رژیم جعلی تا امروز، با حمایت مستقیم غرب دنبال شده است.

با نزدیک شدن به چهارمین سالگرد بازگشت طالبان به قدرت، موضوع حقوق زنان و به‌ویژه حق آموزش دختران، همچنان در کانون توجه نهادهای بین‌المللی، رسانه‌ها و جامعه جهانی قرار دارد

جهان اگر امروز نخواهد یا نتواند تغییری در مسیر افغانستان ایجاد کند، فردا ناگزیر خواهد بود با پیامدهای ناگوار آن مواجه شود؛ از موج جدید مهاجرت و رادیکالیسم گرفته تا بی‌ثباتی‌های منطقه‌ای. بنابراین، اصل بحث بنت درباره ضرورت آغاز یک روند سیاسی تازه، تنها یک خواسته حقوق‌بشری نیست؛ بلکه تلاشی است برای جلوگیری از فاجعه‌ای وسیع‌تر.

طالبان، که حضور خارجی‌ها را عامل فساد گذشته می‌دانستند، حالا دست تمنا به سوی همان‌ها دراز کرده‌اند. این تناقض، نه‌تنها اعتبار ایدئولوژی‌شان را زیر سوال می‌برد، بلکه مشروعیت جنگ بیست ساله‌شان را هم پوچ می‌سازد.

افغانستان اکنون بیش از هر زمان دیگر، به حمایت جهانی نیاز دارد؛ اما این حمایت نباید تنها در قالب کمک‌های اضطراری باشد، بلکه باید به سمت بازسازی زیرساخت‌های کشاورزی، مدیریت منابع آبی، تقویت سیستم‌های هشدار زودهنگام و مقاوم‌سازی جوامع محلی در برابر تغییرات اقلیمی نیز سوق داده شود.