سخن سردبیر

به نظر می‌رسد تا زمانیکه طالبان موضع خود را در قبال گروه‌های افراطی مشخص و روشن نسازد، نگاه کشورهای منطقه نیز نسبت به حاکمیت طالبان مثبت نخواهد شد.

در حالی که طالبان در موارد متعددی متهم به نقض حقوق بشر و گروه‌گرایی اند، همواره سعی دارند تا کرسی سازمان ملل را در اختیار بگیرند.

طالبان در تشکیل دولت فراگیر، رعایت حقوق بشر و تعامل موفق با سایر کشورها موفق عمل نکرده اند و همین امر سبب شده است تا افغانستان به انزوا رفته و مشارکت‌های جهانی به حد اقل برسد.

ایجاد مانع در مسیر فعالیت رسانه‌ها نه تنها به نفع حاکمیت افغانستان نمی‌باشد بلکه سبب می‌شود تا مردم نسبت به سیاست‌های طالبان بدبین‌تر شوند. علاوه بر این رسانه می‌تواند ظرفیت‌های پیشرفت و اداره بهتر کشور را تسهیل نمایند؛

عدم ثبات پایدار در افغانستان مانع اصلی در جهت پاکسازی ماین‌ها و مهمات عمل نکرده می‌باشد. حاکمیت طالبان به تنهایی توانایی اجرای چنین برنامه ای را نداشته و سازمان‌های بین المللی نیز در این امر مشارکت چشم‌گیر نکرده اند.

امروزه اوضاع افغانستان به صورتی رقم خورده است که چالش های بزرگی در حوزه‌ی حاکمیت، امنیت، حقوق زنان، جایگاه اقوام و مذاهب وجود دارد که مسئولیت آن به عهده ایالات متحده می‌باشد؛

طالبان همواره از حمایت مردمی و داشتن پایگاه اجتماعی دم می‌زنند، اما پرسشی که مطرح می‌گردد این است که آیا حقیقتا همینگونه است و طالبان از پشتوانه مردمی برخوردار هستند؟

وجود گروهای تروریستی در افغانستان مساله‌ای نیست که بتوان آن را به راحتی انکار کرد؛ زیرا نیروهای داعش و القاعده تحرکاتی را هر از گاهی در افغانستان انجام می‌دهند که مؤیّد حضور آنان در افغانستان می‌باشد.

صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل (یونیسف) اعلام کرد اگرچه مادران باردار باید حداقل چهار بار قبل از زایمان به متخصص مراجعه کنند، اما تنها یک سوم زنان در افغانستان تحت مراقبت های صحی و بهداشتی قرار دارند.

برنامۀ جهانی غذا اعلام داشت که با وجود چالش‌های جاری، افغانستان از لحاظ ناامنی غذایی در تناسب به گذشته نسبتاً در حالت خوبی قرار دارد و با این وجود در حال حاضر ۴ میلیون نفر از جمله ۳.۲ میلیون کودک زیر ۵ سال با سوءتغذیۀ شدید مواجه هستند.