سخن سردبیر

خواجه آصف، وزیر دفاع پاکستان، طالبان را به حمایت از هند و اسرائیل علیه پاکستان متهم کرد. آیا افغانستان درگیر یک بازی خطرناک منطقه‌ای شده است؟

در روزگاری که ملت‌ها در پی التیام زخم‌ها و بنای دوباره وطن‌اند، گلبدین حکمتیار بار دیگر با مقاله‌ای پرحاشیه، پاکستان را ناجی منطقه خوانده و در برابر تجزیه‌اش ابراز نگرانی کرده است؛ اما آیا او برای افغانستان نیز چنین دغدغه‌ای دارد؟

کشمیر سال‌هاست درگیر نظامی‌گری و فشار امنیتی است؛ اما اکنون، آنچه بیش از سربازان و گلوله‌ها خطرناک شده، حذف هویت است، زبان‌ها را تغییر داده‌اند، نام‌ها را پاک کرده‌اند، شعرها را از در و دیوار مدارس پاک کرده‌اند و حالا تابلوهای عبری، بر کوچه‌هایی سایه انداخته که روزی ...

امید کودکان افغان، به‌ویژه دختران، زیر سایه سیاست‌های محدودکننده طالبان خاموش می‌شود، بسته‌شدن صدها صنف آموزشی در پکتیکا و لوگر، زنگ خطر بزرگی برای آینده کشور به‌صدا درآورده است. انتقال تجهیزات آموزشی به مدارس جهادی، بیکاری صدها آموزگار، و محروم‌سازی هزاران کودک از حق آموزش، نه‌تنها خلاف آموزه‌های اسلام بلکه جنایتی علیه حقوق بشر و آینده‌ی افغانستان است.

واقعیت تلخ این ست که امروز ما نه تنها با یک بحران مهاجرت، بلکه با آزمونی سرنوشت‌ساز برای تعهد، انسان‌دوستی و مسئولیت‌پذیری ملی مواجه هستیم. و در این میان، تنها دولت طالبان نیست که باید پاسخگو باشد، بلکه رهبران سیاسی خارج‌نشین نیز سهم عظیمی از این بحران اخلاقی و سیاسی دارند. (وقتی آنها خود را رهبران سیاسی می نامند، پس مسئولیت هم دارند.)

ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی گروه طالبان، به‌تازگی در برنامه‌ای تلویزیونی رهبر این گروه، ملا هبت‌الله آخندزاده را «غنیمت بزرگ» برای مردم افغانستان خوانده است؛ ادعایی که اگر نگوییم جسورانه، دست‌کم بی‌پایه است.

روزهایی که آسمان کشمیر بار دیگر با دود و آتش پوشیده شده و صدای انفجارها جای صدای زندگی را گرفته است، افغانستان، همسایه‌ای که سال‌هاست زخم‌خورده‌ی جنگ‌های نیابتی است، بار دیگر در معرض تهدیدی نوین قرار گرفته است.

افغانستان، کشوری که هنوز از زخم‌های جنگ، مهاجرت، فقر، و ناامنی بهبود نیافته، امروز گرفتار بحران تازه‌ای‌ست؛ این بحران چیزی نیست جز محدودسازی نظام‌مند زنان و دختران کشور، حذف آنان از فضاهای اجتماعی، اقتصادی، علمی و فرهنگی.