دفتر هماهنگ‌کننده کمک‌های بشری سازمان ملل متحد (اوچا) درباره ادامه فقر در افغانستان هشدار داد و اعلام کرد که فقر اقتصادی گسترش یافته و از هر دو افغان، یک نفر را تحت تاثیر قرار داده است.
این نهاد همچنین گفته است که ۸۰ درصد از خانواده‌های افغان روزانه کمتر از یک دالر در ازای هر عضو خانواده درآمد دارند.
دفتر هماهنگ‌کننده کمک‌های بشری سازمان ملل متحد افزوده که برای نجات جان شهروندان افغان از فقر فراگیر اقتصادی به کمک‌های بیشتری نیاز است.
اوچا همچنین خاطرنشان کرده که با گذشت هشت ماه، برنامه واکنش بشردوستانه سال جاری برای افغانستان تنها ۲۵ درصد تأمین مالی شده است.
این مرکز پیش از این نیز همچنین اعلام کرده بود که برای کمک‌رسانی به افغانستان در سال جاری به بیش از سه میلیارد دالر نیاز دارد.
برنامه جهانی غذا هم با صدور هشدار جدی اعلام کرد که ۱۲ میلیون نفر در افغانستان با گرسنگی حاد مواجه هستند. این سازمان بین‌المللی تاکید کرد که این وضعیت بحرانی در پی خشکسالیهای اخیر، مشکلات اقتصادی و اجرای قوانین محدودکننده از سوی طالبان تشدید شده است.
بر اساس گزارش این سازمان، ۲.۴ میلیون نفر از این جمعیت در وضعیت اضطراری گرسنگی قرار دارند که نشان‌دهنده خطر قحطی در برخی مناطق کشور است. همچنین، ۳.۹ میلیون نفر از جمله ۲.۸ میلیون کودک زیر پنج سال از سوءتغذیه حاد رنج می‌برند.
فقر در افغانستان به صورت گسترده افزایش یافته و نهادهای بین‌المللی هم در این مورد هشدارهای پیاپی صادر کرده اند.
بعد از تسلط طالبان بر افغانستان، عامل سیاسی یکی از مواردی است که سبب افزایش فقر در کشور گردیده است؛ زیرا سیاست های طالبان سبب شده است تا کشورهای جهان رغبتی برای تعامل با طالبان از خود نشان ندهند و حتی سبب وضع تحریم‌های اقتصادی نیز گشته است.
خشکسالیهای پی‌درپی نیز از دیگر عواملی است که مشکلات اقتصادی را دو چندان کرده است. نبود فناوری و تجهیزات مناسب برای کشاورزان نیز مزیدی بر علت شده و محصولات زراعی را با کاهش جدی مواجه کرده است.
مهاجرت و خروج سرمایه‌ها از دیگر دلایل رکود اقتصادی در افغانستان محسوب می‌شود؛ زیرا با نبود شرایط و امکانات، بسیاری از هموطنان تصمیم گرفتند تا افغانستان را به مقصد سایر کشورها ترک کنند و سرمایه های خویش را نیز به امید بهبود زندگی به همراه ببرند.
به هر صورت، عوامل متعددی در گسترش فقر در افغانستان دخیل هستند اما انزوای افغانستان به دلیل سیاست‌های یکجانبه طالبان، بیش از هر عاملی دیگر نقش داشته است، زیرا حاکمیت طالبان به تنهایی توانایی رفع این معضل را نداشته و جامعه جهانی نیز در این حوزه تمایلی از خود نشان نمی‌دهند، در نتیجه فقر نه تنها کاهش نیافته بلکه افزایش نیز می‌یابد.
