صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) در تازه‌ترین گزارش خود با ابراز نگرانی از وضعیت کودکان افغان گفته است که نزدیک به ۴۰ درصد کودکان در افغانستان با بیماری روانی روبه‌رو هستند.
یونیسف روز دوشنبه، ۱۸ سرطان، در این گزارش نگاشته است که ۲۴ درصد کودکان پنج تا ۱۷ ساله در افغانستان اضطراب شدید را تجربه کرده‌اند که در مقایسه با سایر کشورها افزایش ۱۰ درصدی را نشان می‌هد. ۱۵ درصد دیگر این کودکان نیز با مشکلات شدید افسردگی روبه‌رو هستند.
این نهاد افزوده که محدودیت‌های طالبان بر آموزش و تحصیل دختران در افغانستان سبب ناامیدی شمار زیادی از کودکان به آینده‌شان شده است.
به باور یونیسف، محدودیت‌های آموزشی همچنین دسترسی دختران به خدمات اولیه، از جمله مراقبت‌های صحی و حمایت از سلامت روانی را محدود کرده است.
صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل ادامه جنگ، مهاجرت و بی‌جاشدن خانواده‌ها، افزایش فقر و خطرات ناشی از مواد منفجرنشده را از عوامل کلیدی مشکلات روانی کودکان در کشور عنوان کرده است.
4 دهه ناامنی و جنگ، پیامدهای زیادی را بر مردم افغانستان تحمیل کرده است. جنگ پدیده ناگواری است که علاوه بر خطرات جانی، آثار منفی روحی و روانی زیادی نیز در پی‌دارد.
کودکان افغانستان از گذشته تاکنون در معرض آسیب‌های گوناگونی قرار دادشته اند و یکی از مهمترین آنان صدمات روحی و اضطراب‌های ناشی از جنگ و ناامنی است که سلامت روحی آنان را تهدید می‌کند.
کودک مبتلا به افسردگی با کاهش توانایی تفکر دست‌وپنجه نرم می‌کند و تمرکز کافی برای انجام تکالیف و دیگر فعالیت‌های روزانه خود ندارد. با کاهش سطح تمرکز، کودک به دفعات دچار حالت اضطراب می‌شود.
اطفال مبتلا به اضطراب با کاهش علایق و فعالیت‌ها، شور و هیجان کودکی خود را از دست می‌دهند و به تدریج دچار افسرگی خواهند شد که آینده تحصیلی و شغلی آنان را به خطر می‌اندازد.
عدم دسترسی به امکانات تفریحی و بهداشت روانی کودکان و مخصوصا دختران، تهدید جدی برای سلامت آنان به شمار می‌آید و این معضل، با گذشت زمان نمایان‌تر خواهد شد.
به طور کلی آسیب های استرس و افسرگی، پیامدهای ناگوار دراز مدت را به همراه دارد و آثار سوء این دو بیماری بر تمام جوانب زندگی کودکان اثرگذار می‌باشند.
بنابراین ضروری به نظر می‌رسد که به کودکان افغانستان توجه بیشتری صورت بگیرد و زمینه‌آموزش مدرن، تفریح و پرورش آنان فراهم گردد تا کودکان کشور ما به نسلی بیمار و بدون بازدهی مفید، تبدیل نشوند، زیرا آینده افغانستان به دست جوانانی خواهد افتاد که کودکان امروز هستند که عدم در نظر گرفتن نیازهای آنان صدمات جبران ناپذیری را بر جامعه ما تحمیل می‌کند.
