درانی روز گذشته در نشست موسسه مطالعات استراتژیک (ISSI) و موسسه فردریش ایبرت (FES) آلمان همچنان گفت که در دو دهه اخیر ۸۰ هزار پاکستانی به شمول ۸ هزار نظامی آن کشور در جنگ با تروریزم کشته شده‌اند.
رسانه‌های پاکستانی به نقل از درانی نوشته‌اند که پس از خروج نیروهای ناتو از افغانستان، «این امید وجود داشت که صلح در افغانستان به صلح در منطقه منجر شود، اما چنین انتظاراتی کوتاه مدت بود.»
این مقام پاکستانی در ادامه افزوده است که حملات تحریک طالبان پاکستانی (TTP) در مناطق مرزی پاکستان ۶۵ درصد و حملات انتحاری این گروه نیز ۵۰۰ درصد افزایش یافته است.
نماینده ویژه پاکستان در بخش دیگر از سخنانش اتهامات پیشین برخی مقامات بلندپایه آن کشور را تکرار کرد که گویا شماری از شهروندان افغانستان در راه‌اندازی حملات و انفجارها در پاکستان دست دارند.
درانی با طرح این ادعا که از خاک افغانستان افغانستان برعلیه پاکستان کار گرفته می‌شود گفت که «افغان‌ها» در فعالیت‌های ضد پاکستانی نیز مشارکت دارند.
سیاست پاکستان در قبال افغانستان
پاکستان همسایه شرقی افغانستان است که از بدو تاسیس و جدایی آن از پیکره هند، روابطی با فراز و فرودهای فراوانی با کابل داشته است.
در محافل سیاسی و رسانه‌ای افغانستان اما از پاکستان به‌عنوان کشوری نام برده می‌شود که در بحران‌های ۵ دهه اخیر به صورت مسقیم و غیرمستقیم نقش داشته است.
حمایت اسلام آباد از گروه‌های مسلح در برابر حکومت‌های مستقر در کابل در این مدت از جدی‌ترین نقدهایی است که بارها تحلیلگران افغان در مجامع داخلی و خارجی مطرح کرده‌اند.
به گفته منتقدان، استراتژیست‌های سیاسی و نظامی پاکستان به توجه به تجاربی که از شکست در مقابله با هند داشته‌اند دست‌کم در پنج دهه اخیر کوشیده‌اند که از هر روش ممکن برای فروپاشی نظام‌ها در افغانستان گرفته شود تا شاهد کشور قدرتمند دیگر در همسایگی‌شان نباشند.
این استراتژی از حکومت محمد داوود خان گرفته تا حکومت جمهوری و «امارت اسلامی» طالبان به صورت جدی در قبال افغانستان دنبال و عملیاتی شده است.
البته با روی کار آمدن دوباره طالبان در افغانستان، برخی منابع پاکستان اذعان داشته‌اند که سیاست‌های اسلام آباد در قبال افغانستان اشتباه بوده و برآیند آن ایجاد بحران و ناامنی در آن کشور شده است. برخی رسانه‌های پاکستانی نیز پیش‌تر فاش کرده بودند که سیاست عمق استراتژیک اسلام آباد در قبال افغانستان اکنون شکست خورده است.
از سوی هم، مقامات پاکستان در وضعیتی ثبات و امنیت را از طریق افغانستان در کشورشان انتظار دارند که عملا سیاست اسلام آباد بر گسترش ناامنی، جنگ و هرج‌ومرج در افغانستان استوار بوده و از این جهت بارها در انظار جهانی نیز مورد انتقاد واقع شده است.
در هر حال، به نظر می‌رسد دلیل عمده عصبانت و اتهام‌زنی برخی مقامات پاکستان در این اواخر نسبت به کابل، ریشه در شکستی دارد که آن کشور در برنامه‌های استراتژیک خود در قبال افغانستان متحمل شده است.
