عطامحمد نور، والی پیشین بلخ و از اعضای «شورای مقاومت ملی برای نجات افغانستان» در واکنش به اظهارات اخیر حسن کاظمی قمی، سفیر و نماینده‌ی ایران در کابل گفته است که افغانستان «منبع تولید نیروی نیابتی و قلمرو حاکمیت دیگران نیست که از آنجا دستور صدور نیروی انتحاری را سر دهند».
عطامحمد نور در شبکه اجتماعی ایکس نوشت: «افغانستان در پی توافق‌نامه دوحه و توطئه ملی و بین‌المللی دست‌خوش تمایلات کشورهایی گردیده است که این امر هرگز به مفهوم آن نیست که کشور ما قلمرو تصمیم‌گیری دیگران باشد.»
روشن است که وضعیت مسلط شده‌ی کنونی نتیجه‌ی توطیه بزرگ ملی و بین‌المللی و حاصل تصمیم نادرست توافق‌نامه دوحه است که این سلطه به حدی سرزمین ما را دچار افت سیاسی نموده که دیپلومات ارشد یکی از کشورهای همسایه ما بر سرزمین ما حس تملک می‌کند.
آخرین اظهارات یکی از دیپلومات‌های ارشد کشور همسایه ما نشان می‌دهد که ایشان در فهم تاریخی حوادث کشور ما یا اغماض کرده یا هم برخورد سیاسی. اما لزوماً تاریخ جریان روشنی است که باییست براساس حقایق آن تفسیر شود نه بر بنیاد مصادیق ما.
هم در جهاد افغانستان و هم در مقاومت نخست، مردم ما در برابر دو تجاوز آشکار ایستادگی کردند و از آزادی، تمامیت ارضی و حاکمیت ملی دفاع نمودند که حمایت بسیاری از کشورهای جهان از جهاد مقدس و حمایت برخی کشورهای همسایه از جمله جمهوری اسلامی ایران از مقاومت نخست، درخور ستایش است و در عین حال هرگونه اسم‌گذاری براین روندها، جز آزادی، حق‌خواهی و عدالت طلبی، اشتباه و خطای جابرانه شمرده می‌شود.
وضعیت امروز- سلطه‌ی نا مشروعی است که هرگونه تعامل با آن به مفهوم نادیده گرفتن مطالبات برحق مردم افغانستان و حمایت از یگ گروه ستمگر و ضد حقوق بشر، آزادی، عدالت، برابری و همدیگر پذیری محسوب می‌گردد.
بیست سال دورهٔ دموکراسی در افغانستان حاصل مبارزه مردم ما بود.
جامعهٔ جهانی بویژه ایالات متحده امریکا در شکل‌دهی حکومت و دولت در دو دهه نقش داشتند، اما این نقش در روشنایی فیصلهٔ سازمان ملل متحد و دارای نواقصی بود که هرگونه رفتار مداخله‌گرانه‌ی امریکایی‌ها و سایرکشورها در امور داخلی افغانستان و تلاش در جهت هدایت‌گری امور داخلی ما را در زمانش برطبق منافع ملی افغانستان، نقد و نکوهش کردیم، اما اشغال خواندن آن دوره نیز پیروی از روایت فکری طالبان و اهانت به شعور و اراده سیاسی مردم افغانستان و جفا به خون هزاران شهیدی است که در مبارزه با ترویزم و افراط‌گرایی در دفاع از میهن و حاکمیت ملی فداکاری کردند.
افغانستان فراز و فرودهای فراوانی را طی کرده است، اما حاکمیت ملی و آزادی آن خط درشت و روشنی است که باید تمامی کشورها به آن حرمت بگذارند. سرزمین ما منبع تولید نیروی نیابتی و قلمرو حاکمیت دیگران نیست که از آنجا دستور صدور نیروی انتحاری «استشهادی» را سر دهند.
اگر طالبان نیروی مزدور، هراس افگن و حامی تروریزم اند، خاصیت بالطبع خودشان است و ربطی به افغانستان که تاریخ درخشان و پر افتخار دارد و مردم آن که آزادگی و سربلندی از اوصاف بارز آنان است، ندارد.
قمی به‌تازگی در یک برنامه‌ی تلویزیونی گفته است که افغانستان بخشی از محور مقاومت است و اگر ضرورت باشد بیش از یک لشکر از این کشور می‌تواند به غزه برود.
طالبان در جنگ غزه حملات اسرائیل را محکوم و از گروههای فلسطینی طرفداری می‌کنند، امام مقام‌های این گروه تا اکنون از حمایت نظامی از این گروه‌ها چیزی نگفته‌اند.
