سازمان ملل اول جدی، طی گزارشی در مورد کودکان گفته است که به‌رغم کاهش درگیری‌ها در افغانستان، کودکان همچنان در وضعیت به شدت آسیب‌پذیری به‌سر می‌برند.
در گزارش آمده است که دسترسی کودکان به خدمات اولیه به‌دلیل درگیری طولانی، آواره‌گی، فقر شدید و ناامنی غذایی، کمبود فرصت‌های معیشتی و عدم سرمایه‌گذاری در خدمات عمومی و بلایای طبیعی مختل شده و آسیب‌پذیری آنها در برابر تخلفات جدی مانند استخدام و سوء استفاده، خشونت جنسی افزایش یافته است.
این سازمان از حکومت سرپرست طالبان خواسته است که افراد زیر ۱۸ سال را به‌عنوان کودک شناخته و از استخدام آنان در صف نیروهای این گروه جلوگیری کنند.اما مجاهد سخنگوی این گروه در واکنش به این گزارش گفته است که گزارش اخیر سازمان ملل متحد در خصوص ثبت ۵۱۹ مورد خشونت علیه سه هزار و ۵۴۵ کودک چند ماهه تا ۱۷ ساله در افغانستان را تکذیب کرد.
مجاهد گفته است که گزارش‌هایی که از سوی برخی نهادها در مورد افغانستان از «بیرون» نشر می‌شوند، دقیق نیست در افغانستان وضعیت کودکان بهتر از قبل است. در ۲۰ سال گذشته کودکان کشته می‌شدند، در حالی که اکنون کودکان در امنیت هستند و دسترسی به تعلیم دارند.
اما آگاهان کشور می گویند که کودکان در افغانستان همچنان آسیب پذیرند و آسیب پذیری آنها عوامل متعدد دارد که عبارتند از عوامل سیاسی، امنیتی، اقتصادی و اجتماعی که خشونت یکی از مسایلی است که اکثر کودکان کشور را تهديد می كند. این امر نه تنها در خانواده، بلکه در اجتماع نیز شيوع دارد.
عدم دسترسی اطفال به ویژه دختران به تعلیم و تربیه چالش عمده دیگری محسوب میشود که فراروی کودکان کشور وجود دارد که طالبان بر اساس قواعد و مقررات بین‌المللی و قوانین ملی وظیفه دارد تا زمینه دسترسی برابر به تعلیم و تربیت را برای شهروندان فراهم سازد.
نبود کار و درآمد از یکسو و اطفال زياد و فقر خانواده ها از سوی دیگر باعث شده است که والدین نتوانند از اطفال شان حمایت لازم را داشته باشند، مصارف تعلیمی شانرا تأمین نموده ضرورت های روزمرهء شانرا به نحو احسن برآورده سازند.
يکي از حقوق مهم اطفال دست رسی به پزشک و درمان است. اما متأسفانه در بسياري موارد اطفال از اين حقشان محروم هستند. کمبود دسترسی به مراکز صحی، دوری و صعب‌العبور بودن مراکز، پرهزينه بودن تداوی از عوامل محدوديت دسترسی کودکان به خدمات صحی در افغانستان است.
و حال سوال های که ذهن هر شهروند کشور را درگیر کرده است:
- آیا دولت سرپرست برای بهبود وضعیت ناخوشایند کودکان کشور برنامه ای روی دست دارد؟
- آیا کودکان کشور نه اینکه سرمایه های ملی افغانستان هستند؟
