خط و نشان روسیه برای طالبان؛ انتظاری که محقق نشد

سرگئی لاوروف، وزیر خارجه روسیه در یک نشست خبری اظهار داشت که از نظر مسکو شرایط شناسایی رسمی طالبان تشکیل حکومت فراگیر با حضور‌ همه اقوام و همچنین رعایت حقوق بشر است.
وی با اعلام این شرایط، افزود کشورهای جهان به‌ویژه روسیه طالبان را تا زمانی که به تعهداتش و خواسته‌های بین‌المللی عمل نکند، به رسمیت نخواهد شناخت.
لاوروف گفت، ما طالبان را تا زمانی که به تعهدات خود عمل نکند، به رسمیت نمی‌شناسیم. همان طور که کشورهای جهان گفته‌اند؛ این تعهدات شامل تشکیل حکومت فراگیر نیز می‌باشد. حکومت فراگیر نه تنها به معنای حضور تمام اقوام، بلکه نیروهای سیاسی نیز می‌باشد.
لاوروف طالبان را یکی از واقعیت افغانستان توصیف کرد و بار دیگر بر تعامل با این گروه تأکید کرد.
از چندی قبل بدین‌سو از روسیه به عنوان یکی از همسویان و مدارا گران با طالبان یاد ‌شده‌است و گمانه‌زنی‌ها بر این بود که روسیه جزء اولین کشورهایی خواهد بود که طالبان را به رسمیت خواهد شناخت. این احتمال از آنجا قوت می‌گرفت که روسیه به عنوان جایگزین آمریکا در افغانستان مطرح بوده و منافع این کشور در سایه روابط تنگاتنگ با طالبان قابل تامین است اما با گذشت قریب به یکسال از حکومت طالبان در افغانستان، اظهارات آقای لاوروف در مورد به رسمیت شناختن طالبان این نکته را برجسته می‌سازد که روسیه حاضر نیست در برابر نادیده گرفتن حقوق ملت افغانستان، طالبان را به رسمت بشناسد.
طالبان نیز از روسیه، بیشتر از همه توقع داشت تا روند مشروعیت بین‌المللی آنان را فراهم سازد ولی روسیه به صراحت قید کرده که شرط به رسمیت شناخته شدن طالبان از سوی این کشور و جامعه جهانی، در گام نخست، رعایت حقوق بشر و در مرحله بعد، تشکیل حکومت فراگیر که شامل همه اقوام و حتی افراد سیاسی خارج از حکومت طالبان می‌باشد.
در حالی‌که‌ در نظام طالبان، حقوق بشر و حکومت فراگیر جایگاهی نداشته و آنچه را که معیارهای‌ گروهی آنان اقتضا می‌نماید، اجرا می‌شود، چگونه ممکن است که طالبان را متقاعد به پذیرش آن کرد؟
به نظر می‌رسد که جامعه جهانی نتواسته است عزم و جدیت خود را به طالبان در خصوص حقوق‌بشر و پذیرش تعهدات، تفهیم و القاء نمایند زیرا اگر مطالبه آنان از طالبان با جدیت و اقدامات بازدارنده همراه ‌می‌شد، یقینا شرایط بدین گونه رقم نمی‌خورد.
با توجه به خواسته‌های جامعه جهانی از طالبان مبنی بر تشکیل حکومت فراگیر و رعایت حقوق بشر و همچنین اعلام آمادگی مخالفان طالبان برای گفتگو، تنها راه نجات افغانستان از بحران مذاکره و همچنین لزوم عدم پافشاری طالبان بر یکجانبه‌گرایی است. زیرا افغانستان نه ظرفیت جنگ داخلی دارد و نه طالبان می‌توانند با روش کنونی بر مردم حکومت نموده و جامعه جهانی و مردم افغاستان را راضی نماید. بنابر این تنها با نگاه کلان ملی و سهیم ساختن اقشار مختلف مردم در بدنه حکومت و نیز رعایت حقوق عموم مردم و اقلیت‌ها می‌توان افغانستان را به سمت آبادانی و پیشرف هدایت ساخت، در غیر این صورت آینده کشور بانگاه مثبت، قابل پیش بینی نخواهد بود.