ناآشنایی طالبان با حکومت‌فراگیر و همه شمول

وزیر خارجه ایران در حاشیه نشست سمرقند خطاب به متقی گفته بود که بعد از 21 ماه منتظر اعلام حکومت فراگیر در افغانستان هستیم و او در جواب گفته است که حکومت فراگیر چیست و نمونه‌ای بیاورید ولی پاسخ آقای عبداللهیان به متقی در رسانه‌ها نشر نشده‌است.
در همین زمینه سید رسول موسوی، دستیار وزیر خارجه‌ی ایران گفته است که در حکومت فراگیر، نوع و شکل حکومت مهم نیست بلکه دلبستگی ملت به حکومت اصل است که چگونه حکومت را از آن خود و برای خود بدانند. وی گفت: نمونه اعلای حکومت فراگیر «حكومت نبوی در مدینه‌النبی است که در آن همه‌ی اقوام، از سیاه حبشی تا سید قریشی حقوق برابر داشتند.»
از آنجایی که طالبان، حکومت خود را دینی و اسلامی می‌داند، آقای موسوی سعی کرده تا حکومت پیامبراسلام را برای نمونه برای آنان گوشزد کند ولی زمانی که اراده‌ای برای پذیرش سخنی نباشد، حتی اگر از متن قرآن هم نمونه آورده شود تاثیری نخواهد داشت.
اظهارات آقای متقی این نکته را به وضوح بیان می‌کند که آنان هیچ جایگاهی برای تشکیل حکومت فراگیر و به رسمیت شناختن حقوق سایر اقوام، در افغانستان ندارند. ایران از جمله کشورهایی بوده که روی مساله تشکیل حکومت فراگیر، تاکید وتلاش زیادی داشته اما پاسخ صریح و کنایه آمیز متقی نشان می‌دهد که این تلاش‌ها اثری نداشته و طالبان همان چیزی را که خود، می‌خواهند انجام ‌می‌دهند و تعاملات و گفتگوها در سیاست ‌آنان تغییری ایجاد نمی‌کند.
حکومت طالبان بر پایه‌ی باورهای گروهی، شکل گرفته که مردم، جامعه جهانی و مذاکرات بین‌المللی در آن کارکردی ندارد؛ این گروه سال‌ها برای به کرسی نشاندن عقاید خویش جنگیده اند و حال چه کسی قادر است آنان را از این مواضع و باورها منصرف سازد؟!
روند سخت‌گیری طالبان بر شهروندان که شاخص ترین آنان منع تحصیل دختران می‌باشد، گواه عدم انعطاف طالبان برای تغییر از تصامیم حذفی و سیاست‌های گروهی است. این گروه به جای نرمش و اصلاحات، روز به روز بر ایجاد محدودیت‌ها پافشاری نموده و عملا حکومت نظامی را افغانستان ایجاد نموده که برهر نوع نقد ومخالفت پاسخ تنبیهی می دهد.
چگونه می‌توان از حکومتی که حقوق اولیه شهروندان خود را به رسمیت نمی‌شناسد، انتظار داشت که همان مردم را در ساختار حکومت سهیم سازد؟
به نظر می‌رسد تلاش‌ها و تعاملات منطقه‌ای و بین‌المللی در عملکرد و افکار طالبان اثری نداشته و آنان تنها به حکومت‌خویش و سلطه بر افغانستان می‌اندیشند و از مردم افغانستان به عنوان ابزاری برای به کرسی نشاندن خواسته‌هایشان استفاده می‌نمایند. با این حال، راهکار تعامل یک‌سویه جهانی با طالبان، کارکرد خود را ازدست داده و باید گزینه‌ی دیگری را در دستور کار قرار دهند زیرا اگر هدف، تشکیل حکومت فراگیر و به رسمیت شناخته شدن حقوق مردم افغانستان بوده، نتیجه‌ی مطلوبی حاصل نشده بلکه عکس آن صورت گرفته است.