گزارشگر ویژه حقوق بشر ملل متحد در امور افغانستان گفته است که نقض حقوق زنان در حکومت طالبان به یک روال عادی تبدیل شده‌است.
ریچارد بنت در گزارش تازهٔ خود گفته است که این گروه نقض سیستماتیک حقوق زنان و دختران را به یک روال «عادی» مبدل کرده‌اند.
در گزارش ملل متحد بازداشت خودسرانهٔ زنان معترض و بازداشتن زنان و دختران از تحصیلات متوسطه و عالی، اکثر مشاغل و حتا استفاده از پارک‌های عمومی برجسته شده است.
چندی قبل خانم هدر بار، معاون بخش زنان سازمان دیده بان حقوق بشر گفت که جهان در پاسخ به بحران حقوق زنان در افغانستان «ناکام» بوده است.
وی گفته است که «این ناکامی طرفداران آپارتاید جنسیتی را در همه جا جسورتر می کند.»
بسیاری از فعالان حقوق بشر و سیاست مداران جهان، سیاست گروه طالبان علیه زنان را «آپارتاید جنسیتی» می خوانند.
باگذشت چندین‌ماه از وضع محدودیت های سنگین علیه تحصیل و کار زنان در افغانستان، هنوز جامعه جهانی نتواسته در خصوص رفع آن اقدام مثبتی اجام دهند. طالبان نیز در این مورد پاسخگو نبوده و به اقدامات یکجانبه و حذفی خویش اصرار دارند. از طرفی نیز طالبان، شرایط حقوق بشری را عادی و بدون مشکل اعلام می‌کنند، در حالیکه رسانه‌ها و مردم افغانستان، چنین گفته‌ها را نادرست و گمراه کننده می دانند.
با وجود خواست جمعی و همچنین تاکیدهای پی در پی سازمان‌های حقوق بشری، طالبان به هیچ وجه از سیاست‌های محدودیت کننده خود علیه زنان کوتاه نیامده بلکه بارها تکرار کرده اند که جهان باید آنان را به رسمیت بشناسند؛ وگفته اند که همه معیارها را برای به رسمیت شناخته شدن، فراهم نموده اند.
زمانیکه مردم از حقوق ابتدایی و شرعی باز داشته شوند، چگونه این حق را حکومت، برای خود قائل می‌شود که خود را مستحق و شایسته‌ی به رسمیت شناخته شدن بداند؟
مردم ما از نحوه اداره‌ی کشور به شدت ناراضی بوده و خواهان تغییر عملکرد طالبان درافغانستان می‌باشد. همچنین جامعه جهانی بارها با مقامات طالبان گوشزد کرده‌اند که تا زمانی حقوق بشر توسط آنها نقض گردد و حکومت فراگیر تشکیل نگردد، آنان را به رسمیت نخواهند شناخت. در همین زمینه نیز باید گفت که جامعه جهانی نیز در برابر طالبان رویکرد مناسب و بازدارنده اتخاذ نکرده اند و همین عامل باعث شده است که آنان کسی را حریف میدان نبیندد وبه اقدامات یکجانبه خویش اصرار نمایند. به دست گرفتن برخی از سفارت‌خانه‌ها و قنسولگری‌ها نیز برای طالبان یک دستاورد محسوب گشته و به این باور رسیده اند که می توان در کنار اعمال محدودیت و یکجانبه گرایی، به تدریج مشروعیت نیزکسب نمایند.
بنابراین تا زمانیکه جامعه جهانی و مردم افغانستان از طالبان مطالبه‌گری نداشته باشند و به خواسته های آنان تن دهند، هیچگاه نمی‌توانند طالبان را متقاعد به پذیرش حقوق مسلّم مردم و به ویژه زنان نمایند که این عدم توفیق، به منزله شکست در برابر عملکرد طالبان خواهد بود.
