تجلیل از «روز جهانی زبان مادری» از حرف تا عمل

به مناسبت «روز جهانی زبان مادری» وزارت اطلاعات و فرهنگ طالبان با نشربیانیه‌ای اعلام کرد که برای رشد همه زبان های بومی افغانستان تلاش می کند.
در بیانیه وزارت اطلاعات و فرهنگ طالبان آمده است که« زبان‌ها در یک جامعه وسیله افهام و تفهیم است، باید تمام زبان‌های رایج در کشور بدون تفکیک و امتیاز، ضمن این‌که احترام شود، باید رشد و توسعه یابد.»
به گفته وزارت اطلاعات و فرهنگ گروه طالبان «در حال حاضر بیش از ۳۰ زبان بومی و مادری در کشور وجود دارد و رایج است.»
این وزارت تأکید کرده است که به‌عنوان ارگان مسئول متعهد به حفظ تنوع و بهبود همه‌ی زبان‌های بومی و مادری است.
اما شهروندان، روایت متفاوتی از سیاست طالبان درباره‌‌‌ی سایرزبان‌ها دارند؛ آنان طالبان را متهم به فارسی ستیزی نموده و مصادیقی از آن را متذکر شده‌اند. به عنوان نمونه، طالبان زبان فارسی را از تابلوهای ادارات دولتی حذف کرده و به جای آن تابلوهای با زبان پشتو و انگلیسی نصب کرد.
همچنین آنان زبان فارسی را از تابلوی دانشگاه بلخ در شمال افغانستان، شفاخانه مرکزی هرات و تابلوی ولایت بامیان در مرکز، حذف کردند که اکثر ساکنان آنها، فارسی زبان هستند.
این اقدامات حذفی، با واکنش گسترده شهروندان، از جمله شاعران، فرهنگیان، روزنامه نگاران و نویسندگان، مواجه شد و آنها گروه طالبان را به «فارسی ستیزی آشکار» متهم کردند.
در قانون اساسی نظام جمهوریت، زبان‌های فارسی و پشتو به عنوان زبان‌های رسمی افغانستان، ذکر شده بود، اما به گویندگان سایر زبان‌ها نیز اجازه داده شده بود که برای رشد و توسعه زبان خود تلاش کنند. اما سیاست عملی طالبان، در تضاد با این شیوه است و آنها در بیشتر از ۱۸ ماهی که در قدرت بوده اند، نشان داده اند که به تنوع فرهنگی و زبانی هیچگونه تعهدی ندارند.
زبان فارسی همانند زبان پشتو، جزء میراث فرهنگی و قومی افغانستان به شمار می‌آید که بسیاری از مفاخر ارزشمند به این زبان بوده و جایگاه آن در میان مردم افغانستان شناخته شده و غیر قابل انکار می‌باشد. رشد و تعالی فرهنگی، زمانی در کشوره میسر می‌گردد که به تمام اقوام و اقشار ملت توجه و احترام شود؛ چه از نظر قومی و چه از نظر لسانی و فرهنگی.
جامعه افغانستان از قومیت‌های گوناگونی شکل گرفته که هر کدام به نوبه خود ارزشمند و ثمربخش می‌باشند؛ اما تبعیض قائل شدن و ترجیح دادن یکی بر دیگری، سبب می‌گردد تا نوعی شکاف و خلاء میان مردم و حکومت ایجاد گردد که در نتیجه، نوعی ناهنجاری و بیگانه پنداری را در پی خواهد داشت که تبعات منفی به بار خواهد آورد.
بنابراین جامعه افغانستان یک جامعه‌ای با تنوع قومی، زبانی و فرهنگی است که هر یک، ذخیره‌ای گرانبها و ارزشمند به شمار می‌آید و نادیده گرفتن هر کدام از آنها آسیبی جدی در نظام یکپارچه ملی را به بار خواهد اورد.