در یکی از دردناک‌ترین صحنه‌های جنگ اخیر در نوار غزه، صف دریافت کمک‌های غذایی در شهر دیرالبلح به صف شهادت بدل شد. حمله مستقیم نیروهای اسرائیلی به این صف که مملو از کودکان بود، به جان‌باختن دست‌کم ۱۶ غیرنظامی، از جمله ۱۰ کودک، انجامید؛ کودکانی که تنها برای بقا ایستاده بودند، نه برای جنگیدن. تصاویر دوربین‌های مداربسته، اجساد بی‌جان آن‌ها را ثبت کرده‌اند؛ صحنه‌هایی که به وضوح چهره بی‌رحم جنگی را نشان می‌دهد که دیگر میان نظامی و غیرنظامی، تمایزی قائل نیست.
این رخداد، بخشی از یک الگوی گسترده‌تر است. تخریب زیرساخت‌های درمانی و آموزشی، بمباران پناهگاه‌ها و صف‌های غذا، حمله به امدادگران و هدف‌قراردادن مراکز غیرنظامی همه نشانگر نقض سیستماتیک و خشن حقوق بین‌الملل بشردوستانه از سوی رژیم اسرائیل است. چنین اقداماتی که مستقیماً غیرنظامیان، به‌ویژه کودکان، را هدف قرار می‌دهند، نه‌تنها از منظر اخلاقی غیرقابل‌قبول‌اند، بلکه در چارچوب حقوق بین‌الملل، مصداق بارز «جنایت جنگی» محسوب می‌شوند.
رفتار اسرائیل در این بحران، به‌وضوح از یک واقعیت خطرناک پرده برمی‌دارد: عبور از تمام خطوط قرمز قانونی و انسانی، بدون هراس از پاسخگویی. این رژیم خود را در موقعیتی می‌بیند که نه‌تنها پاسخگو نیست، بلکه با بی‌اعتنایی آشکار به نهادهای بین‌المللی، عملاً خود را فراتر از قانون می‌پندارد. اگر این روند بی‌پاسخ باقی بماند، نه‌تنها مردم فلسطین، بلکه بنیان‌های عدالت، قانون و نظم جهانی نیز قربانی خواهند شد.
سکوت جامعه جهانی، به‌ویژه کشورهای غربی که همواره مدعی دفاع از حقوق بشراند، در برابر این جنایات، سکوتی بی‌طرفانه نیست؛ بلکه مشارکت خاموش در تداوم ظلم است. مواضع دوپهلو، بی‌عملی سازمان‌های بین‌المللی، و ناتوانی در اعمال فشار مؤثر، به شکل‌گیری نوعی مشروعیت برای جنایت کمک می‌کند؛ جنایتی که نه در میدان نبرد، بلکه در صف نان، بیمارستان‌ها و خانه‌ها رخ می‌دهد.
غزه، امروز تنها یک جغرافیا نیست؛ بلکه سمبل مظلومیتی است که وجدان انسانی را به چالش کشیده است. این جنگ، نبرد بر سر مرزها نیست؛ بلکه نبردی است بر سر حقیقت، کرامت انسان، و ماهیت عدالت جهانی. بی‌تردید، تاریخ آن‌چه امروز می‌گذرد و موضع هر انسان و ملتی در قبال آن را با دقت ثبت خواهد کرد.
زمان آن رسیده که مدافعان حقوق بشر و آزادگان جهان، فراتر از شعار، با اقدام و مطالبه‌گری جدی، در برابر این وضعیت فریاد بزنند. بی‌تفاوتی، در چنین بزنگاه تاریخی، نه تنها توجیه‌پذیر نیست، بلکه به‌معنای هم‌دستی با جنایت صهیونیست‌هاست.
