درگذشت شاه کریم آقاخان، رهبر معنوی جامعهٔ اسماعیلی، جهان را در اندوه فرو برد. شخصیتی که نه تنها برای پیروانش، بلکه برای تمام انسان‌های نیک‌اندیش، نمادی از سخاوت، نوع‌دوستی و تلاش بی‌وقفه برای بهبود زندگی انسان‌ها بود.
در این میان، یادآوری خدمات بی‌شائبهٔ بنیاد آقاخان در افغانستان، بیش از هر زمان دیگری، ضروری به نظر می‌رسد. در دورانی که افغانستان دستخوش جنگ و ناآرامی بود، بنیاد آقاخان با اجرای پروژه‌های زیربنایی، فرهنگی، آموزشی و بهداشتی، بارها نشان داد که قلبش برای مردم این سرزمین می‌تپد.
بازسازی باغ بابر، احیای قصر چهل ستون، مرمت قلعه اختیارالدین هرات و ده‌ها پروژهٔ دیگر، گواه روشنی بر این مدعاست. در حالی که حامد کرزی و اشرف غنی احمدزی، با دریافت کمک‌های میلیاردی از کشورهای غربی، نتوانستند کوچک‌ترین گامی در جهت بهبود زندگی مردم بردارند، آقاخان با دلسوزی و تعهد، پروژه‌هایی را به سرانجام رساند که سال‌ها پس از آن، مردم افغانستان از آن بهره می‌برند.
مقایسهٔ عملکرد آقاخان با کرزی و غنی، مقایسه‌ای تلخ و گزنده است. آقاخان، با سرمایهٔ شخصی و کمک‌های مردمی، بناهایی را احیا کرد که سال‌ها متروکه مانده بودند، در حالی که کرزی و غنی، با وجود دسترسی به بودجه‌های هنگفت، جز فساد و حیف و میل، هیچ یادگاری از خود به جای نگذاشتند.
آقاخان، با دلسوزی و انسان‌دوستی، بیمارستان‌ها و درمانگاه‌ها ساخت، در حالی که کرزی و غنی، با بی‌کفایتی و بی‌مسئولیتی، باعث افزایش آمار مرگ و میر مادران و کودکان شدند.
آقاخان، با حمایت از پروژه‌های آموزشی و فرهنگی، به توسعهٔ علم و دانش در افغانستان کمک کرد، در حالی که کرزی و غنی، با سیاست‌های غلط خود، باعث فرار مغزها و نابودی استعدادهای جوان این سرزمین شدند.
در پایان، باید گفت که آقاخان، با خدمات ارزشمند خود، نامش را برای همیشه در تاریخ افغانستان ثبت کرد. در حالی که کرزی و غنی، با خیانت و بی‌کفایتی، جز ننگ و نفرین، چیزی برای خود و آیندگانشان به جای نگذاشتند.
یاد و نام آقاخان گرامی باد!
