بحران انسانی در افغانستان با گذشت زمان، ابعاد وسیع‌تری به خود گرفته است و آمار ارائه‌شده از سوی دفتر هماهنگ‌کننده کمک‌های بشردوستانه سازمان ملل متحد (اوچا) وضعیت نگران‌کننده‌ای را نشان می‌دهد. در سال جاری، ۵.۸ میلیون نفر به سرپناه اضطراری و تجهیزات غیرغذایی نیاز دارند. این نیازها عمدتاً به دلیل تأثیر بلایای طبیعی، بازگشت مهاجران و سکونت در مناطق غیررسمی به وجود آمده است. علاوه بر این، با آغاز فصل زمستان، اهمیت تأمین این نیازها دوچندان می‌شود، چرا که سرمای شدید می‌تواند زندگی هزاران نفر را با خطر مواجه کند.
در حالی که اوچا تأکید کرده است کمک به ۱.۱ میلیون نفر از این جمعیت در اولویت قرار دارد، تحقق این هدف به تأمین ۱۷۹ میلیون دالر بودجه نیاز دارد. این در حالی است که کمبود بودجه به‌طور جدی توانایی سازمان‌های بشردوستانه را برای کمک‌رسانی به افراد آسیب‌پذیر محدود کرده است.
اوچا همچنین اعلام داشته است که بحران آب‌وهوا در افغانستان در حالی نیازهای بشردوستانه را تشدید کرده و که افغانستان از پیامدهای شدید تغییرات اقلیمی رنج می‌برد.
در زمینه امنیت غذایی نیز شرایط وخیم‌تر است. بر اساس گزارش اوچا، ۱۴.۸ میلیون نفر برای زنده ماندن به کمک‌های غذایی و کشاورزی نیاز دارند. از این تعداد، ۱۴.۲ میلیون نفر در اولویت قرار گرفته‌اند که برای حمایت از آنها ۱.۰۹ میلیارد دالر بودجه ضروری است. این آمار نشان می‌دهد که تقریباً یک‌سوم جمعیت افغانستان با ناامنی غذایی شدید مواجه‌اند.
با نگاهی به پیش‌بینی‌های سال ۲۰۲۵، ابعاد بحران روشن‌تر می‌شود. اوچا اعلام کرده است که در این سال، ۲۲.۹ میلیون نفر در افغانستان به کمک‌های بشردوستانه نیاز خواهند داشت و تأمین ۲.۲۴ میلیارد دالر برای پاسخگویی به این نیازها الزامی است. این پیش‌بینی‌ها در حالی مطرح می‌شود که در سال ۲۰۲۴، تنها ۴۰ درصد از بودجه مورد نیاز سازمان‌های بشردوستانه تأمین شده بود. این کمبود منابع مالی باعث شده است که بسیاری از خانواده‌ها از دریافت کمک‌های ضروری باز بمانند.
یکی از تأثیرات مستقیم این کمبود بودجه، کاهش توانایی برنامه جهانی غذا در ارائه کمک‌های حیاتی بوده است. این سازمان نتوانست به ۷ میلیون نفر در زمستان امسال کمک‌رسانی کند که این مسئله تبعات جبران‌ناپذیری برای مردم آسیب‌پذیر دارد.
در مجموع، شرایط کنونی افغانستان نیازمند توجه فوری جامعه جهانی است. ناکامی در تأمین منابع مالی لازم می‌تواند منجر به تشدید بحران انسانی و افزایش آسیب‌پذیری میلیون‌ها نفر شود. جامعه بین‌المللی باید برای تأمین بودجه کافی و ایجاد راه‌حل‌های بلندمدت، همکاری بیشتری داشته باشد. بحران کنونی نه‌تنها چالشی بشردوستانه بلکه آزمونی برای تعهدات اخلاقی و مسئولیت‌پذیری جهانی است.
