۲۸ اسد، تجلیل از روز استقلال در نبود استقلال

روز ۲۸ اسد، هر سال به عنوان روز استقلال افغانستان تجلیل می‌شود، روزی که در بیش از ۱۰۰ سال گذشته انگلستان پس از تحمل شکستی سنگین در جنگی موسوم به جنگ سوم یا همان جنگ استقلال، مجبور شد تا کشور افغانستان را به رسمیت بشناسد تا استقلال رسمی کشور در مجامع بین المللی پذیرفته شود.
از آن هنگام تا اکنون از روز ۲۸ اسد به نام «روز استقلال» در کشور تجلیل می‌شود.
با وجود آن که بیش از صد سال از اعلام رسمی استقلال کشور می‌گذرد اما سوال اصلی این است که چرا افغانستان امروز در بدترین شرایط سیاسی و اقتصادی خویش در طول سال‌های پس از استقلال قرار دارد؟!
افغانستان پس از کسب استقلال به عنوان کشوری تقریبا رو به پیشرفت محسوب می‌شد تا جاییکه کابل به عنوان یکی از پیشرفته‌ترین و مدرن‌ترین پایتخت‌های کشورهای آسیایی به شمار می‌رفت.
اما پس از کودتاهای متعدد در کشور که در ابتدا از سوی رهبران شوروی مدیریت و ساماندهی شد و در ادامه با بروز جنگ‌های داخلی و به وجود آمدن گروه‌های افراطی مانند القاعده و طالبان در خارج از مرزهای افغانستان و تزریق آنان به داخل کشور به منظور مقابله با شوروی، برگ جدیدی از تاریخ کشور رقم خورد.
کشور رو به پیشرفت، آرام آرام رو به ویرانی و جنگ نهاد و از هر سو بر طبل اختلافات کوبیده شد، تا جاییکه در یک برهه از زمان تقریبا تمام گروه‌های سیاسی و جناح‌های مختلف در حال جنگ و درگیری با هم بودند، همان احزاب و گروه‌هایی که روزی بر علیه شوروی می‌جنگیدند، اکنون به خون یکدیگر تشنه شده بودند.
به این ترتیب خون‌های فراوانی ریخته شد و سرانجام طالبان توانستند در اولین جنگ داخلی بر مخالفان خویش فایق آمده و حکومتی تشکیل دهند که عمر آن از ۵ سال فراتر نرفت و جنگ جدیدی در افغانستان درگرفت اما این‌بار نه با مدیریت شوروی بلکه با رهبری ایالات متحده آمریکا.
جنگی که یکی از بزرگترین و خشونت‌بارترین جنگ‌های تاریخ افغانستان به شمار می‌رود، آمریکا و همپیمانان نظامی‌اش از هیچ جنایتی فروگذار نکردند، هزاران نفر از مردم افغانستان در این جنگ قربانی شدند و ده‌ها هزار نفر نیز آواره گشتند.
ایالات متحده آمریکا که طالبان را یک گروه تروریستی قلمداد می‌کرد با قرار دادن نام این گروه و سران آن در لیست سیاه، حکومت جدیدی را در افغانستان تشکیل داد، حکومتی که فقط نام جمهوریت را یدک می‌کشید اما در واقع بیشتر شبیه به صحنه نمایشی بود که مهره‌ها از پیش تعیین شده بودند و فقط توسط مقامات آمریکایی جابجا می‌شدند.
این وضع به مدت بیست سال دوام داشت و بیشترین دستاورد آن، گسترش فساد، فحشا، استحاله فرهنگی، وابستگی صد در صد به غرب و چپاول منابع و ثروت عظیم افغانستان توسط آمریکا و همپیمانانش بود، در عین حال طالبان با تمام قوا در حال جنگ و ایجاد ناامنی در کشور بودند و به نوعی افغانستان همواره صحنه انفجار و ناامنی بود.
هیچ هفته ای نمی‌گذشت که در آن یک جنایت تروریستی بر علیه مردم صورت نمی‌گرفت یا افراد به شکل مرموز به قتل نمی‌رسیدند، ناامنی و کشتار به اوج خود رسیده بود، چهره‌های مطرح سیاسی و فرهنگی که پتانسیل خدمت به مردم داشتند و به دنبال پیشرفت کشور بودند به طور ناجوانمردانه ترور می‌شدند.
از سوی دیگر ایالات متحده آمریکا که مهره‌های خویش در نظام جمهوریت را سوخته پنداشته بود در توافقی مرموز با طالبان به طور غیر منتظره و غیرمسئولانه از کشور خارج شد و میدان را به نفع طالبان خالی کرد، همزمان مهره‌های آمریکایی مانند اشرف غنی و برخی از چهره‌های سیاسی که هر کدام در نوع خود یک پادشاهی برای خود تشکیل داده بودند نیز از کشور گریختند و مردم را رها کردند.
طالبان هم در چنین شرایطی خود را قهرمان جنگ نامیده و حکومت خود را تحت عنوان امارت اسلامی تشکیل داد، حکومتی که از همان ابتدا شروع به تسویه حساب با مخالفان خویش نموده و قوانین سخت‌گیرانه خود را تحت نام شریعت بر مردم اعمال کرد.
طالبان در ابتدا تمام مکاتب را بر روی زنان تعطیل نمودند و محدودیت‌های زیادی برای زنان قایل شدند، علاوه براین آنان تمام مخالفان خویش را عملا از میدان خارج کرده و هرگونه فعالیت سیاسی احزاب و گروه‌های سیاسی مردم نهاد و هر نوع ارگان مردمی را ممنوع و خلاف شریعت اعلام کردند.
اکنون دو سال از حکومت طالبان و بیش از ۱۰۰ سال از استقلال افغانستان می‌گذرد، اما هیچ کشوری در جهان حاضر نیست تا افغانستان را به رسمیت بشناسد و با حکومت طالبان تعامل سیاسی رسمی داشته باشد، همچنین طالبان به شکل عجیبی در حال وضع قوانین سخت‌گیرانه و دیکتاتورمابانه هستند، قوانینی که درست در نقطه مقابل استقلال و آزادی ملت افغانستان قرار دارد.
بنابراین باید گفت افغانستان امروز همان افغانستان پیش از کسب استقلال است، با این تفاوت که در آن زمان مردم با یکدیگر متحد بودند و قدرت پیروزی بر بزرگترین کشور استعمارگر زمان را در بازوان خویش احساس می‌کردند، اما امروز، خسته و گرسنه و در انزوای سیاسی قرار داشته و هیچ نقشی در سرنوشت خویش ندارند و از استقلال برای آنان تنها ۲۸ اسد و نام روز استقلال، باقی مانده است.