بامداد امروز، جهان یک‌بار دیگر شاهد نمونه‌ی عریانی از استبداد، بی‌عدالتی و سقوط ارزش‌های انسانی بود. کشتی امدادرسانی «مادلین» که حامل انسان‌هایی شریف، کمک‌های بشردوستانه و صدایی از وجدان جهانی بود، در آب‌های بین‌المللی توسط رژیمی توقیف شد که سال‌هاست واژه‌های “انسانیت”، “قانون”، و “اخلاق” را به سخره گرفته است.
یورش کماندوهای رژیم کودک‌کش اسرائیلی به کشتی «مادلین»، نه صرفاً توقیف یک شناور دریایی که سرکوب عریان صدای اعتراض و وجدان جهانی علیه جنایات مکرر علیه مردم بی‌دفاع غزه است. مردمی که نه فقط محاصره‌اند، که فراموش شده‌اند؛ و امروز حتی نان و دارو هم برایشان تجملی دور از دسترس شده است.
رژیم صهیونیستی بار دیگر نشان داد که نه فقط به قوانین بین‌المللی، بلکه به اصول اولیه‌ی بشری نیز پایبند نیست. ورود به یک کشتی بشردوستانه در آب‌های آزاد، تجاوزی بی‌شرمانه به قوانین دریایی، حقوق بشر و معاهدات بین‌المللی مربوط به درگیری‌های مسلحانه است. این اقدامی جنگی و مصداق بارز «دزدی دریایی دولتی» است؛ اما جهان و به‌ویژه جهان غرب همچنان ساکت اند و هیچ اقدام عملی نکرده‌اند.
ایالات متحده آمریکا، که خود را در گوش جهانیان به عنوان پرچمدار حقوق بشر معرفی می‌کند، باز هم در محک آزمون انسانیت مردود شده ناکام ماند. در حالی که سربازان اسرائیلی به شکم کودکان فلسطینی گلوله می‌زنند، واشنگتن نه تنها سکوت می‌کند بلکه رژیم کودک‌کش را حمایت نیز نموده و جمله‌ای بی‌روح در حمایت از «حق دفاع اسرائیل» زمزمه می‌کند. این همان حقوق بشری‌ست که فقط وقتی معنا دارد که در خدمت منافع قدرت‌های جهانی باشد؛ حقوق بشری که با خون کودکان غزه هیچ پیوندی ندارد.
کشورهای عربی که بر سفره‌ی معامله با قاتلان مردم خود نشسته‌اند، و ترکیه‌ای که هنوز از تجارت با اسرائیل دست نکشیده است، در این جنایت‌ها شریک‌اند. پیامبر اسلام(ص) فرمود:
«من سمع رجلاً ینادی یا للمسلمین فلم یجبه فلیس بمسلم»؛ یعنی اگر کسی صدای کمک‌خواهی مسلمانی را بشنود و پاسخ ندهد، مسلمان نیست.
حال سؤال این است: آیا حاکمان این سرزمین‌ها هنوز خود را مسلمان می‌دانند؟ یا اسلام را هم، چون انسانیت، فروخته‌اند؟
دو سال است که اسرائیل با بمباران مهدکودک‌ها، مکاتب، نانوایی‌ها، و بیمارستان‌ها، تصویر واضحی از وحشی‌گری قرن بیست‌ویکم به جهان عرضه کرده است. کشتار زنان، کودکان و سالمندان، آن هم به بهانه‌هایی واهی، ثابت کرده که با این رژیمِ جنایت‌پیشه دیگر نمی‌توان به زبان دیپلماسی و مصلحت‌گرایی سخن گفت. اینها آدم‌شدنی نیستند. اینها بقایای نازیسم‌اند در پوششی مدرن. ادامه‌ی زندگی برای چنین رژیمی، توهین به وجدان بشر است. جهان انسانی، اگر هنوز رمقی دارد، باید برای پایان دادن به حیات این وحشیان مدعی تمدن، تصمیمی قاطع و تاریخی بگیرد.
در پایان باید گفت، کشتی «مادلین» توقیف شد، اما حقیقت در بند نرفت. صدای حق خاموش نشد. هرچند گلوله اسرائیلی‌ها بدنه کشتی را درید، اما نتوانست پیام آن را متوقف کند. این کشتی، بیش از آنکه حامل دارو و آرد باشد، حامل حقیقتی جهانی بود: آنکه ظلم ادامه دارد و جهانیان هنوز بیدار نشده‌اند.
پس بیایید؛ اگر انسانیت هنوز در ما رمق دارد، در برابر این همه نابرابری، همدست خاموشی نباشیم. مادلین شاید به غزه نرسید؛ اما فریادش به دل هر انسان آزاده رسید.
تا زمانی که فلسطین آزاد نشده، جهان آزاد نیست!
