سازمان فائو هشدار داده که خشکسالی شدید در افغانستان، کشاورزی و دامداری را بهشدت آسیبزده و امنیت غذایی را در بیش از نیمی از ولایتهای کشور تهدید کرده است. از میان ۹.۵ میلیون نفری که در معرض گرسنگی حاد قرار دارند، یکسوم در مناطق خشکسالیزده زندگی میکنند. فائو برای کمک به ۱.۰۴ میلیون نفر کشاورز و دامدار به ۳۴.۵ میلیون دالر بودجه نیاز دارد. این سازمان هشدار داده که اگر کمکهای فوری صورت نگیرد، خطر فروش اجباری دام، از بین رفتن محصولات و افزایش بیثباتی منطقهای بیشتر خواهد شد.
اداره غذا و کشاورزی ملل متحد (فائو) هشدار داد که افغانستان با یک بحران چندلایه و شدید ناشی از خشکسالی روبهروست که معیشتهای کشاورزی و دامپروری را در نیمی از ولایتهای این کشور مختل کرده است. فائو در گزارشی اعلام داشت که بر اساس ارزیابیهای میدانی و سنجش از دور تهیه شده، مناطق شمال، شمالغرب و شمالشرق افغانستان را از جمله مناطق بهشدت آسیبدیده معرفی کرد و هشدار داد که این بحران در حال گسترش و وخیمتر شدن است.
گزارش تازهی سازمان فائو، تصویری نگرانکننده از وضعیت معیشت کشاورزان و دامداران افغانستان ترسیم میکند؛ وضعیتی که نهتنها بحران غذایی را تشدید میکند، بلکه بهعنوان تهدیدی برای ثبات اجتماعی و اقتصادی کشور نیز عمل میکند. خشکسالی پیدرپی، کاهش بارندگی، افزایش دما و فرسایش منابع آبی، ساختار شکنندهی کشاورزی افغانستان را در آستانه فروپاشی قرار داده است. این در حالی است که بیش از نیمی از جمعیت کشور برای تأمین معیشت خود به کشاورزی و دامداری وابستهاند.
فائو هشدار داده که بدون حمایت مالی و فوری جامعه جهانی، خسارات جبرانناپذیری بهویژه در مناطق شمال، شمالغرب و شمالشرق افغانستان وارد خواهد شد؛ مناطقی که بهطور سنتی قطبهای تولید مواد غذایی در کشور بهشمار میروند. از بین رفتن محصولات زراعی و دامها نهتنها معیشت میلیونها نفر را نابود میکند، بلکه موجب افزایش فقر، مهاجرت داخلی، و احتمال بیثباتی اجتماعی و سیاسی میشود.
در شرایطی که تنها ۱۵ درصد از بودجه بشردوستانهی فائو تأمین شده، فقدان پاسخ فوری به این بحران میتواند بحران غذایی افغانستان را وارد مرحلهای غیرقابلکنترل سازد. تجربههای گذشته نشان داده که فروپاشی بخش کشاورزی در کشورهای در حال توسعه، تنها منجر به گرسنگی نمیشود، بلکه میتواند بستر نارضایتیهای گسترده، شورشهای اجتماعی و در مواردی حتی تقویت گروههای افراطگرا شود.
افغانستان اکنون بیش از هر زمان دیگر، به حمایت جهانی نیاز دارد؛ اما این حمایت نباید تنها در قالب کمکهای اضطراری باشد، بلکه باید به سمت بازسازی زیرساختهای کشاورزی، مدیریت منابع آبی، تقویت سیستمهای هشدار زودهنگام و مقاومسازی جوامع محلی در برابر تغییرات اقلیمی نیز سوق داده شود. خشکسالی امروز، تنها یک بحران طبیعی نیست؛ آزمونی است برای ارادهی بینالمللی در جلوگیری از یک فاجعه انسانی در قلب آسیا.
