خبرگزاری معمار – ژولیا پارسی، از چهره‌های شناخته‌شده جنبش زنان معترض افغانستان، در گفت‌وگو با خبرگزاری معمار هشدار داد که اعطای مشروعیت سیاسی به طالبان بدون الزام این گروه به تغییر سیاست‌های زن‌ستیزانه، به تقویت خشونت سیستماتیک علیه زنان منجر خواهد شد.
«مشروعیت بخشیدن به طالبان در حالی‌که زنان از آموزش، کار، مشارکت سیاسی و زندگی عمومی محروم‌اند، به معنای نهادینه کردن آپارتاید جنسیتی و تداوم سرکوب زنان در افغانستان است.»
او افزود که هرگونه تعامل سیاسی و منطقه‌ای با طالبان باید به وضعیت حقوق بشر، به‌ویژه حقوق زنان، گره زده شود. به باور او، چشم‌پوشی از وضعیت زنان برای منافع ژئوپلیتیکی، نه‌تنها بی‌عدالتی است، بلکه پیام خطرناکی برای سایر حکومت‌های مستبد در منطقه خواهد داشت.
این فعال جنبش زنان با اشاره به ادامه اعتراضات زنان در داخل و خارج از کشور گفت:
«ما سکوت نمی‌کنیم. هر سازش با طالبان بدون تغییر در سیاست‌های آنان، خیانت به زنان افغانستان است.»
او تأکید کرد:«هیچ مشروعیتی بدون احترام به کرامت انسانی، به‌ویژه حقوق بنیادین زنان، نمی‌تواند پایدار باشد. حتی اگر طالبان با فشارهای سیاسی یا منافع منطقه‌ای به رسمیت شناخته شوند، چنین مشروعیتی به‌دلیل نبود پایه‌های اجتماعی و حذف نیمی از جامعه، از درون پوسیده و ناپایدار خواهد بود.»
به گفته خانم پارسی، زنان افغانستان نه‌تنها از حقوق اساسی مانند تحصیل، کار و آزادی محروم شده‌اند، بلکه صدای آنان به‌طور عمدی از گفت‌وگوهای سیاسی کنار گذاشته شده است.
او تأکید کرد:«هیچ راه‌حلی برای آینده افغانستان بدون حضور و صدای زنان معنا ندارد. مقاومت زنان ادامه دارد و جهان نباید در برابر وضعیت کنونی بی‌تفاوت بماند.»
در بخش دیگری از گفت‌وگو، ژولیا پارسی با اشاره به مذاکرات اخیر طالبان با کشورهای منطقه و سفر امیرخان متقی به هند، گفت:
«در تمام مذاکراتی که طالبان با کشورهای همسایه داشته‌اند، هیچ اشاره‌ای به وضعیت زنان، آموزش دختران یا آزادی‌های فردی نشده است. این نشان می‌دهد که هدف اصلی کشورها تأمین منافع امنیتی و سیاسی خود است، نه حمایت از حقوق بشر در افغانستان.»
او افزود:«کشورهای منطقه با سکوت در برابر ظلم طالبان، زنان افغانستان را به ابزار معامله و مهره‌ای در بازی رقابت‌های منطقه‌ای تبدیل کرده‌اند. برای این کشورها، طالبان صرفاً یک مهره کنترلی برای مهار افراط‌گرایی و تأمین امنیت مرزها هستند، نه یک رژیم ناقض حقوق بشر.»
خانم پارسی در ادامه این رویکرد را «نسل‌کشی فرهنگی» خواند و گفت:«اگر زنان و فعالان حقوق بشر در برابر این سکوت بین‌المللی نایستند، وضعیت وخیم‌تر خواهد شد. طالبان تلاش دارند در مذاکرات بین‌المللی چهره خود را سفید کنند، اما هیچ مشروعیتی بدون احترام به کرامت انسانی پایدار نیست. مشروعیت طالبان بدون زنان، پوسیده و ناپایدار است. باید این سکوت شکسته شود.»
در پایان، خانم پارسی و شماری از زنان معترض افغانستان، نسبت به تلاش طالبان برای بهبود چهره خود در سطح منطقه هشدار دادند.
به گفته آنان، کشورهایی چون چین، روسیه، قطر و برخی دیگر از دولت‌های منطقه با چشم‌پوشی از وضعیت وخیم حقوق بشر در افغانستان، به رقابت‌های ژئوپلیتیکی دامن می‌زنند.
در بیانیه‌ای مشترک آمده است:«سفیدنمایی طالبان از سوی برخی کشورها، نه‌تنها مشروعیت‌بخشی به نظام سرکوب‌گر است، بلکه حقوق ابتدایی زنان و دختران را کاملاً نادیده می‌گیرد.»
ژولیا پارسی در پایان گفت‌وگو تأکید کرد که طالبان در چهار سال گذشته با بستن مکاتب دخترانه، ممنوعیت کار زنان، سرکوب آزادی بیان و حذف کامل زنان از صحنه اجتماعی، یکی از بی‌سابقه‌ترین بحران‌های حقوق بشری را رقم زده‌اند.
او هشدار داد:«تعامل منطقه‌ای با طالبان نباید بدون در نظر گرفتن وضعیت زنان صورت گیرد. چشم‌پوشی از حقوق زنان برای منافع سیاسی، خیانت به انسانیت است.»