چرا فعالان حقوق زنان افغانستان نشست دوحه را تحریم کردند؟

سه تن از فعالان زن افغانستان از شرکت در نشست دوحه خوداری و مخالفت خود را با دستور کار آن اعلان کردند.

حبیبه سرابی، عضو هیأت مذاکره‌کننده حکومت پیشین افغانستان، نبیله مصلح، معاون سابق وزارت امور زنان و زبیده اکبری، فعال حقوق زن، از جمله زنانی هستند که از سوی سازمان ملل برای حضور در نشست سودم دوحه دعوت شده بودند که از اشتراک در این نشست انصراف دادند.

آنان دلیل عدم حضور خود را حذف زنان از دستور کار نشست دوحه و نادیده گرفتن وضعیت حقوق بشر توسط سازمان ملل، در این نشست عنوان کرده اند.

در همین حال، شماری از جنبش‌های اعتراضی زنان نیز با فراخوان تظاهرات جهانی، نشست سوم دوحه را به دلیل عدم توجه به حقوق زنان و حضور نداشتن آنان در این نشست، محکوم کرده‌اند.

رحمت‌الله نبیل رییس امنیت ملی حکومت پیشین افغانستان نیز گفته است که نشست دوحه چانه‌زنی میان قدرت‌های منطقه‌ای و فرا منطقه‌ای برای تامین منافع‌شان می‌باشد که به نفع مردم افغانستان نیست. نبیل دستور کار این نشست را عدول سازمان ملل از اصول این نهاد دانسته وآن را نمایانگر گفتمان‌های نیابتی با گروه‌های نیابتی ذکر کرده است.

با این حال سخنگوی حکومت طالبان تاکید کرد که حقوق زنان در افغانستان یک مسئله داخلی است و حاکمیت آنان مسائل مربوط به زنان را مدنظر خواهند گرفت.

آقای مجاهد افزود: ما در تلاش هستیم تا یک مسیر منطقی برای راه حل‌های داخلی افغانستان پیدا کنیم تا خدای ناکرده کشور ما دوباره دچار درگیری و اختلاف نشود.

در آستانه برگزاری نشست سوم دوحه، دامنه اعتراضات، مبنی بر خارج ساختن موضوع زنان از دستور کار این نشست، وسیع‌تر شده و حتی برخی از فعالان زن که در این گردهمایی، دعوت شده بودند، از حضور در آن خودداری کردند.

طالبان موضوع زنان را یک مساله داخلی می‌دانند اما سازمان ملل برای اینکه طالبان را قانع کنند، مسأله زنان را از دستور کار به حاشیه برده اند. بدیهی است که حقوق بشر و مخصوصا حقوق زنان در افغانستان، تبدیل به یک بحران شده است و علی رغم تلاش‌های جهانی، تاکنون طالبان تغییراتی در نگرش به این امر نداده اند.

برخی از کارشناس معتقدند که سازمان ملل در برابر طالبان دچار بی‌برنامگی و تردید شده اند و همین نگاه سبب شده است که واکنش‌های زیادی علیه این نهاد بین‌المللی شکل بگیرد و حتی در برخی موارد متهم به نقض اصول ملل متحد متهم گردند.

با این وجود، زنان افغانستان به این نکته تاکید دارند که میدان دادن به طالبان، این توهم را در ذهن آنان به وجود می‌آورد که گویا همه می‌خواهند، آنان را به رسمیت بشناسند.

از سوی دیگر، عدم انعطاف طالبان در مسایل حقوق بشری و اقلیت‌ها این نگرانی را بیشتر کرده است که این گروه هیچ اراده‌ای برای به رسمیت شناسی حقوق بشر و زنان نداشته و تنها به دنبال تحمیل خواسته خویش بر جامعه جهانی می‌باشد.

اینک باید دید که خروجی نشست دوحه چه خواهد بود و آیا نشانه‌های از انعطاف طالبان مشاهده خواهد شد؟!