وضعیت زنان در افغانستان؛ بیکاری زنانی که تنها نان‌آور خانواده‌شان هستند

شماری از زنان که در دو سال اخیر بیکار شده‌اند می‌گویند که با مشکلات اقتصادی مواجه‌اند و این مشکلات هر روز در حال افزایش است.
به گزارش خبرگزاری معمار، این زنان که در دوارن جمهوریت در ادارات مختلف دولتی و خصوصی وظیفه اجرا می‌کردند در دو سال حاکمیت طالبان بیکار شدند و بسیاری از این زنان تنها نان‌آوران فامیل‌های‌شان بودند.
عاتکه حسینی یکی از فعالان حقوق زنان به خبرگزاری معمار می‌گوید که «زنان نقش مهمی در رشد و توسعه اقتصادی در افغانستان داشته و این امر بر هیچ‌کسی پوشیده نیست. ولی متاسفانه در دو سال اخیر هزاران زن بیکار شدند، زنان که کارآفرین بودند و ده‌ها کارمند داشتند نیز تجارت‌شان از بین رفته است.»

خانم حسینی تاکید می‌کند: امارت اسلامی باید به زنان حق کار و تحصیل را بدهد، در غیر این صورت نمی‌تواند یک دولت مقتدر را ایجاد کند.

وی همچنان گفت: ده‌ها تن از زنان کسانی هستند که تنها نان‌آور فامیل‌های‌شان هستند و با بیکار شدن آن‌ها خانواده‌شان با مشکلات جدی اقتصادی مواجه شدند. بسیاری از زنان هستند که بی‌سرپرست هستند و خودشان مسئولیت مدیریت زندگی‌شان را به عهده داشتند ولی در دو سال اخیر بیکار شدند.
از سوی هم ملکه امیری، خبرنگار در صحبت به خبرگزاری معمار، می‌گوید که وضعیت کار برای زنان در رسانه‌ها نیز مشکل شده است و بسیاری از رسانه‌ها کارمندان زن را اخراج کردند.

خانم امیری می‌افزاید: وقتی که برای کار به یک رسانه درخواست می‌دهیم آن‌ها حتا پاسخ واضح نمی‌دهند در حالی که به خبرنگار زن نیاز دارد باز هم از استخدام خبرنگاران زن خودداری می‌کند.
سکینه حسینی که داکتر است نیز از مشکلات سد راه کارش می‌گوید که قوانین سخت‌گیرانه‌ای بر آن‌ها از سوی حکومت سرپرست وضع شده است. وی می‌افزاید، زنان نمی‌تواند به راحتی به شفاخانه یا دواخانه‌ها مراجعه کنند.
وی می‌افزاید: نیروهای امارت اسلامی در بخش صحت نیز محدودیت‌های وضع کرده و بر جدا کار کردن زنان و مردان تاکید دارند. این اقدامات‌شان باعث ایجاد مشکلات برای داکتران و بیماران شده است. مثلاً یک مریض زن نیاز است که از سوی یک داکتر مرد معاینه شود ولی کسی نمی‌تواند به راحتی چنین کاری را انجام دهد.

خانم حسینی همچنان گفت که وضعیت کار و بار خودش نسبت به سال‌های گذشته کم شده است و مشتریان‌اش را که بیشتر زنان بودند از دست داده است، حتا در برخی موارد نمی‌تواند کرایه معاینه‌خانه‌اش را پرداخت کند.
از سوی هم فاطمه (مستعار) که برای پیدا کردن نان برای فرزندان‌اش دست‌فروشی می‌کند مشروط به حفظ هویت‌اش به خبرگزاری معمار می‌گوید که مدت یک سال است در جاده‌های کابل با کراچی دست‌فروشی می‌کند.
فاطمه می‌گوید: شوهرم سرباز ارتش بود که سه سال پیش در هلمند کشته شد و بعد از کشته شدن شوهرم، پدرم مصارف زندگی ما را می‌داد تا اینکه پدرم نیز به دلیل ابتلا به کرونا جان باخت. بعد از آن من خودم کار می‌کنم تا برای چهار فرزندم نان پیدا کنم.
وی می‌افزاید که پیش از این در خانه‌های مردم کار می‌کرد ولی اقتصاد مردم نیز ضعیف شده و دیگر کسی برای کار خانه کارگر نمی‌گیرند به همین خاطر او با کراچی دست‌فروشی می‌کند.
فاطمه می‌گوید که پول این کراچی وسایل را یک نهاد خیریه برایش کمک کرده است و بعد از آن با همین کراچی زندگی ۵ نفری‌شان را می‌گذراند.