در شب‌های پایانی ماه صفر، صحن نورانی حرم امامین عسکریین (علیهم السلام) در شهر سامرا، میزبان زائرانی بود که از گوشه و کنار دنیا برای سوگواری و تجدید بیعت آمده بودند. در میان آن‌ها، چهره‌های آشنا و صمیمی مهاجرین افغانستانی دیده می‌شد؛ از افغانستان، مشهد، تهران و قم گرفته تا از شهرهایی دورتر در اروپا، از جمله آلمان و روسیه.
فضای حرم مملو از نوای سینه‌زنی و اشک‌های عاشقانه‌ای بود که از دل‌های خسته اما امیدوار برمی‌آمد. مراسم عزاداری با حضور پرشور جوانان، نوجوانان و حتی کودکان افغان برگزار شد؛ کودکانی که سربند «یا حسین» بر پیشانی داشتند و با چشمانی خیس، در کنار پدران و مادران‌شان ایستاده بودند.
جوان ۲۶ ساله‌ی افغانستانی ساکن هامبورگ آلمان، در گفت‌وگو با معمار نیوز گفت:
“آمدن به سامرا فقط یک سفر زیارتی نیست، یک احیای هویت است. وقتی به اینجا می‌آییم، با تمام وجود حس می‌کنیم که ریشه‌هامان هنوز زنده‌اند. غربت آلمان یک طرف، اما اینجا غربت اهل‌بیت رو با تمام وجود می‌فهمی.”
«خانم فاطمه رضایی» از مهاجرین ساکن مشهد، در حالی که در کنار صحن ایستاده بود، می‌گفت:
“وقتی وارد حرم شدم، اولین چیزی که حس کردم، آرامش بود. گویی سال‌ها دلتنگی و خستگی در یک لحظه شسته شد. ما آمده‌ایم بگوییم هنوز با امامان‌مان عهد بسته‌ایم و فراموش‌شان نکرده‌ایم.”
مراسم عزاداری با سینه‌زنی دسته‌جمعی، زیارت نامه‌خوانی و دعای دسته‌جمعی برای سلامتی و فرج حضرت ولی‌عصر (عج) ادامه یافت. فضای صحن، لبریز از اشک و نجوا بود.
سامرا، شهری در شمال بغداد، با پیشینه‌ای کهن و نقشی محوری در تاریخ تشیع، این روزها نه فقط یک مقصد زیارتی بلکه تجلی‌گاه غربت و شکوه است. حرم مطهر امام هادی (ع) و امام حسن عسکری (ع)، با گنبد طلایی خود، همچون نگینی در دل شهری خاکی و غبارآلود می‌درخشد.
