وزارت بهداشت فلسطین به تازگی اعلام کرده که شمار قربانیان حملات رژیم صهیونیستی از هفتم اکتوبر ۲۰۲۳ تاکنون به ۷۰ هزار و ۱۱۲ شهید و ۱۷۰ هزار و ۹۸۶ مجروح رسیده است. این ارقام در حالی ثبت میشود که غزه به شهری از گرسنگی و ویرانی تبدیل شده و جامعه جهانی در برابر این جنایات گسترده، به سکوتی معنادار فرو رفته است.
بحران انسانی در غزه تنها به کشتار محدود نمانده، بلکه به جنگی سیستماتیک علیه حیات و بقای یک ملت گسترش یافته است. آمارها نشان میدهند که روزانه تنها یک میلیون و ۴۰۰ هزار وعده غذایی میان ۲ میلیون و ۴۰۰ هزار نفر توزیع میشود، به این معنا که ۴۲ درصد از جمعیت یعنی نزدیک به یک میلیون نفر هیچ وعده غذایی دریافت نمیکنند.
افزون بر این، سوءتغذیه از ۹۰ درصد فراتر رفته و بستن گذرگاه رفح از هر دو سو، نه تنها ورود کمکها را مسدود کرده بلکه خروج بیماران و مجروحان برای درمان را نیز غیرممکن ساخته است. این محاصره عمدی و سیستماتیک، گواه آشکار استفاده از گرسنگی بهمثابه سلاحی در دست رژیم صهیونیستی است.
در این میان، تناقضی آشکار در رفتار قدرتهای غربی خودنمایی میکند که خود را حامیان دموکراسی و حقوق بشر مینامند. ایالات متحده امریکا و متحدان اروپاییاش که همواره ادعای دفاع از ارزشهای بشری را دارند، نه تنها در برابر این نسلکشی سکوت اختیار کردهاند بلکه با حمایتهای نظامی، دیپلماتیک و اقتصادی، چراغ سبز ادامه جنایات را به رژیم صهیونیستی نشان دادهاند. این دوگانگی که در نیم قرن اخیر به الگویی ثابت در سیاست خارجی غرب تبدیل شده، نشان میدهد که ارزشهای بشری تنها زمانی اهمیت دارند که با منافع ژئوپلیتیک آنها همسو باشند.
از سوی هم، سکوت جهان عرب و بسیاری از کشورهای اسلامی در برابر این فاجعه، پرسشی معماگونه درباره مسئولیت جمعی امت اسلامی ایجاد کرده است. در حالی که رژیم صهیونیستی سرزمینهای فلسطینی از غزه تا کرانه باختری و از قدس تا رفح را به صحنه نابودی و نسلکشی تبدیل کرده، کشورهای منطقه نتوانستهاند اقدامی متناسب با حجم این فاجعه انجام دهند. این ناتوانی یا بیمیلی، به بخشی از معادله سیاسی تبدیل شده که رژیم صهیونیستی را در ادامه جنایات جریتر میکند.
غزه امروز به شهر ارواح تبدیل شده است که زمستان پیش رو روزهای سختی را برای ساکنانش رقم خواهد زد. سوءتغذیه و سرما، ترکیبی کشنده برای آسیبپذیرترین قربانیان این جنگ فراهم آوردهاند. اما این فاجعه تنها محصول یک رژیم اشغالگر نیست، بلکه نتیجه همدستی نظام بینالمللی است که با انفعال و تبعیض خود، ماشین کشتار را به حرکت درآورده است.
ضرورت زمان، گذر از شعار به عمل و ایجاد فشارهای هماهنگ و ترکیبی علیه رژیم صهیونیستی است، وگرنه تاریخ سکوت امروز را بهعنوان همدستی در نسلکشی ثبت خواهد کرد. چشمانداز غزه تنها با اراده جمعی برای عدالت روشن خواهد شد؛ عدالتی که تاکنون در کمین انتظار مانده است.
نویسنده: سیدمحمد موسوی
