رزا اوتونبایوا، رییس هیات معاونت سازمان ملل گزارشی در مورد وضعیت افغانستان در شورای امنیت ارایه کرد.
وی گفته است که گفتگو با طالبان به معنای به رسمیت شناختن این گروه نیست. به باور وی، این گفتگوها نشان میدهد که سازمان ملل متحد چقدر تلاش میکند تا سیاست طالبان را تغییر دهد.
او خاطرنشان کرده که مردم افغانستان، بهویژه دختران باید بتوانند در یک جامعه صلحآمیز زندگی کنند.
اوتابیوا افزود که طالبان بدون مشروعیت داخلی نمیتواند مشروعیت جهانی داشته باشد.
همچنین سیما باهوس، معاون دبیرکل سازمان ملل متحد و مدیر اجرایی زنان این سازمان در نشست شورای امنیت گفته است که برای رهایی زنان افغان از تاریکی باید از همه ابزارها استفاده شود.
وی به نقل از زنان افغانستان گفته است که آنان در «زندان» بوده و در خانههای خود نیز اسیر هستند.
او افزود که حدود نیمی از زنان افغان میگویند که حکومت طالبان «به هیچوجه» نباید به رسمیت شناخته شود.
وی تصریح کرده است: «ما صدای زنان افغان را گاهی ناشنیده میگیریم و این نادیده انگاری نیز تاثیرات منفی بر آینده افغانستان میگذارد.»
اما گروه طالبان در واکنش به نشست شورای امنیت سازمان ملل متحد در مورد وضعیت وخیم افغانستان میگویند که سازمان ملل متحد در اختیار مخالفین مغرض ما است.
نشست شورای امنیت سازمانملل در حالی برگزار شده که افغانستان درگیر چالشهای متعدد بوده و تا کنون هیچ راهکار مفیدی برای حل بحران کشور ارائه نگردیده است. حکومت طالبان با اتخاذ تصامیمی که ناقض حقوقبشر میباشد، اوضاع را برای عموم مردم، به ویژه برای زنان و دختران پیچیده و دشوار کردهاند؛ ولی تاکنون افقی برای برون رفت از این وضع به چشم نمیآید.
در حال حاضر نهادهای بینالمللی، بر این نکته تاکید دارند که هدف از تعامل با طالبان، کاهش مشکلات مردم و ایجاد را حل برای خروج از وضع موجود است؛ اما تا کنون این تلاشها نتیجهای را در پی نداشته است. حاکمیت طالبان، موضوع تحصیل و اشتغال زنان را دو موضوع کم اهمیت و کوچک معرفی نموده و از جامعه جهانی توقع دارند که حکومت آنان را به رسمیت بشناسند.
به باور بخش کثیری از مردم و همچنین جامعه جهانی، رفتار طالبان در قبال زنان و نیز محدود ساختن مردم در حوزهی آزادی بیان، مصداق نقض حقوق بشر و آپارتاید جنسیتی در افغانستان محسوب میگردد که در هیچ نقطه ای از جهان دیده نمی شود.
اینک جهانیان نظارهگر اوضاع مردم افغانستان تحت حاکمیت طالبان بوده، و باید سیاستی را در پیش بگیرند تا منافع مردم و به خصوص زنان، تامین شود. دوسال، زمان کوتاهی برای آزمون و خطا نمیباشد؛ لذا زمان آن فرا رسیده است که جهانیان با اجماع، یک سیاست مشترک و الزام آور در جهت حمایت از ملت افغانستان و رفع محدودیت و محرومیتها اتخاذ نمایند تا بیشتر از این، شاهد پریشانی و مظلومیت مردم نباشیم.
