در حال حاضر، فقر در افغانستان بیداد می‌کند و اقتصاد کشور یک اقتصاد ریاضتی و متکی بر منابع داخلی است. کمک‌های توسعه‌ای عملاً وجود ندارد و حتی کمک‌های بشردوستانه که به هدف حمایت از انسانیت صورت می‌گرفت نیز کاهش یافته است.
افزون بر این، شمار زیادی از مهاجران به‌صورت اجباری و برخلاف میل خود به کشور بازگشته‌اند. سالانه حدود یک میلیون نفر به جمعیت افغانستان افزوده می‌شود، و این افراد به لباس، پوشاک، سرپناه و سایر نیازهای اولیه احتیاج دارند. در چنین شرایطی، منابع داخلی توان تأمین معیشت مردم داخل کشور و کسانی که تازه بازگشته‌اند را ندارند.
در گذشته، سازمان‌های بین‌المللی تا حدی به مردم کمک می‌کردند، اما این کمک‌ها نیز کاهش یافته است. به‌طور نمونه، اگر در گذشته به یک تا یک‌ونیم میلیون نفر کمک می‌شد، اکنون تنها حدود ۱۸۰۰ نفر شامل این کمک‌ها می‌شوند که رقم بسیار ناچیزی است.
بنابراین، ما از جامعه‌ی بین‌المللی می‌خواهیم که در آستانه‌ی زمستان، به مردم نیازمند افغانستان کمک کنند. در عین حال، حکومت نیز مسئول است که برای شهروندان خود خدمات صحی، آموزشی و رفاهی را فراهم کند. با این حال، همان‌گونه که گفته شد، اقتصاد ریاضتی و محدود کشور پاسخگوی نیازهای گسترده‌ی مردم نیست و کفایت نمی‌کند.