بحران انسانی در نوار غزه به مرحله‌ای رسیده که دیگر نمی‌توان با واژگان معمول آن را توصیف کرد. گزارش‌های پی‌در‌پی سازمان‌های بین‌المللی، از جمله برنامه جهانی غذا، دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل و سازمان پزشکان بدون مرز، همگی بر یک واقعیت تلخ تأکید دارند: مردم غزه به دلیل گرسنگی در حال مرگ‌اند، در حالی که کمک‌های مواد غذایی پشت دروازه‌های غزه مانده‌اند.
تصاویری که از صف‌های طولانی کودکان گرسنه در مراکز آوارگان و مدارس سازمان ملل منتشر شده، دل هر انسان آزاده‌ای را به درد می‌آورد. کودکانی با اندام‌های نحیف و چهره‌های رنگ‌پریده که در حسرت لقمه‌ای غذا، تنها بخشی از فاجعه انسانی جاری در این منطقه هستند. مادرانی که به دلیل سوء تغذیه شدید، نوزادان خود را نارس به دنیا می‌آورند و بیمارستان‌هایی که حتی برای نجات جان کودکان وسایل کافی ندارند، عمق این بحران را نشان می‌دهد.
سازمان ملل متحد به‌صراحت هشدار داده که نباید از گرسنگی به‌عنوان سلاح جنگی استفاده شود. این در حالی‌ست که شواهد متعدد نشان می‌دهد رژیم صهیونیستی با محاصره کامل نوار غزه، عملاً دسترسی مردم به نیازهای اولیه زندگی را قطع کرده و حتی کسانی را که برای دریافت کمک‌های غذایی تجمع می‌کنند، با گلوله پاسخ می‌دهد. آمار رسمی بیش از ۹۹۵ شهید، ۶۰۰۰ زخمی و ده‌ها مفقود در نزدیکی مراکز توزیع کمک‌ها، نشان می‌دهد که این مراکز بیشتر به تله‌های مرگ شبیه‌اند تا پایگاه‌های امداد.
افزایش سرسام‌آور قیمت مواد غذایی نیز جنبه دیگری از این فاجعه است. طبق اعلام سازمان برنامه جهانی غذا، قیمت آرد نسبت به دوران پیش از جنگ تا ۳۰۰۰ برابر افزایش یافته که نشان‌دهنده فروپاشی کامل ساختار اقتصادی و تغذیه‌ای غزه است. شرایطی که در آن یک پدر خانواده در عرض دو ماه، تنها بر اثر گرسنگی ۲۵ کیلوگرم وزن از دست می‌دهد، گواهی روشن بر ناکارآمدی و بلکه عامدانه بودن محاصره غذایی است.
کارل اسکاو، مدیر برنامه جهانی غذا، پس از بازدید از غزه، این وضعیت را بدترین چیزی دانسته که در طول زندگی‌اش دیده است. این شهادت سنگینی‌ست که باید وجدان جامعه جهانی را بیدار کند. جامعه‌ای که تاکنون با سکوت و انفعال، به نوعی شریک در این فاجعه شده است. فاجعه‌ای که دیگر تنها یک بحران انسانی نیست، بلکه جنایتی تمام‌عیار علیه بشریت است؛ جنایتی که با چشمان باز در حال رخ دادن است.
خواست جامعه جهانی برای توقف این وضعیت، تنها در صورت اراده جدی و فشاری ملموس بر رژیم اشغالگر معنا پیدا می‌کند. تداوم این سکوت، نه تنها راه را برای گرسنگی و مرگ‌های بیشتر هموار می‌کند، بلکه اصول بنیادین حقوق بشر و وجدان انسانی را نیز به سخره می‌گیرد. اکنون زمان آن رسیده که امت اسلامی، نهادهای بین‌المللی، دولت‌ها و افکار عمومی جهانی، از موضع انفعال خارج شده و اقدامی قاطع برای نجات مردم غزه از مرگ تدریجی در پیش بگیرند. چرا که فردا ممکن است برای نجات جان‌ها، بسیار دیر باشد.
